به نظرم جزو یکی از پایان های قوی در این چند تئاتر اخیر رو داشت که به تدریج نشانه های آن در طول داستان چیده شده بود، که نشان از دقت نویسنده در پرداخت جزئیات رو داشت. با این حال جای کار بیشتری در پرداخت اولیه شخصیت ها و ایجاد پیوند عمیق تر با مخاطب وجود داشت. و اینکه طراحی صحنه ساده بود ولی کاملا مناسب داستان. خانم ژاله صامتی هم واقعا درجه یک بودند.