نمایش خوب چاپلین آنقدر المان و نماد خوب و بجا داشت و اثرگذاری متناسبی داشت که وادارم کرد بعد از چند ماه، دوباره در صفحه نقد باشم. نه این که آنچنان عمیق ارتباط برقرار کرده باشد که همان هفته های اول بعد از دیدنش ذوق زده برای آن بنویسم، نه ! اما نمیشود نبینی همکاری گروهی عالی بازیگران، تلاش کارگردان و نمایشنامه نویس برای ارائه تصویری از تقابل فاشیسم با مردم سالاری دهه های ۵۰ و ۶۰ میلادی، و نوآوری کارگردان در المان ها و نمادها بویژه نمایاندن صمیمی ترین ها به شخصیت هیتلر و چاپلین، در قالب سگ و عصا را.

بارها شنیده ایم، تصویر کردن کاریزماتیک های دنیا ابدن کار ساده ای نیست، قبول ! ولی چه اصراریست به دست یازی به لباس های گارد نگهبان پیشوا که بشوند سربازان قرن ۱۶ امی اروپا؟! چه اصراریست که شلوار بر تن چاپلین عزیز گشادی بزند و سبیل سخت گیر هیتلری غیب شود؟! آیا این ها دلیل بر بی زمانی برزخ میشوند یا کج تاریخی شان به طردِ باور تماشاچی می انجامد؟ افزون بر این ها، از دیدگاه یک جامعه شناس هنر، *ارتباط گیری عمیق با مخاطب* حرف اول یک اثر تاتری باید باشد، و نه نصیحت مخاطب با پند و شعار ! که میرساندمان به متن و دیالوگ ها: در یک کلام، برخی از حجم نصایح میشد در شکلی غیرمستقیم تر و مخاطب پسند تر به دلها ... دیدن ادامه ›› برسد.

در عین حال، برخی خلاقیت های ارزشمند و بازی های خوب، قدرتمندی نمایش چاپلین را بیش از ضعف های آن میکند و انصاف نیست شخصیت پردازی عالی و برخی دیالوگ های محشر *سگ* و *عصا* را یادآوری و تحسین نکنیم. حیف است از بازی روان در نقش *اوا براون* و هماهنگی بدن بین سربازان *گارد ۸ نفره* هیتلر نگوییم.

چاپلین، شاید در اجراهای بعد، میتواند قوی تر، در اشل سالن اصلی، و دلرباتر و به جان نشین تر برای مخاطب باشد اگر برخی کاستی های لباس، متن، و دیالوگ ها را جبران کند. سپاس از همه عوامل تلاشگر...