در بونکر یک ما صدای همین قطار بونکر دوم را مدام می‌شنیدیم. این صدای قطار بونکر دوم در بونکر اول، از همان ویژگی های خاص جهان عجیب این نمایش است. حداقل مرا همین سیال بودن همه چیز به وجد آورد. عمیقا از اینکه این جریان سیال میان دو تئاتر مختلف در دو زمان مختلف حضور داشته هنوز در فکرم.