مدت‌ها بود حتی از جلوی سالن تئاتر که رد می‌شدم روم رو اونور می‌کردم اما نام بیضایی را که دیدم آمدم.
چه خوب که هنوز چنین جوانانی هستند. دست تنهایی او را فهمیدم. اگر او هرجای دنیا بود بسیار حمایت میشد.
من این متن را حفظم و هم ‌زمان با او زمزمه می‌کردم اما خلاقیت و جسارت او هر دفعه من رو از رویای یک خوانش ساده بیرون می‌آورد و مجبورم میکرد اژدهاک او را ببینم نه آنکه دهه‌هاست در ذهنم نقش بسته بود.
اما قطعا علی جهانجونیا بهتر از من می‌داند چه کار خطیری را مرتکب شده و خود را جلوی تیربار تئاتر بی تئاتر این روزها پرت کرده.
امیدوارم روحیه‌ی تاب آوردن مقابل عقب ماندگی تصاعدی این روزها را داشته باشد. چون می‌دانم حمله‌های بسیاری به او خواهد شد و من میشناسم این جماعت را که اگر خود بیضایی همین اجرا رو روی صحنه میبرد حلوا حلواش میکردن اما اون هنوز آنقدر پیر نشده که لایق ستایش و استاد استاد گفتن باشد.
علی جهانجونیا اگر تاب بیاورد می‌تواند مسیر جدیدی بر تئاتر عقب‌مانده‌ی این روزهای ایران باز کند