نخست آنکه قبل از تماشای اثر و با شنیدن نام نمایش، می توان تا حدودی حدس زد که با چه جنسی از نمایش روبرو خواهیم بود. به محض ورود و جایگاه بازیگران در دو طرف صحنه و فاصله ی بین آنها و آن پرده ی چین خورده ی نمایش که تصویری از صورت کارکتر زن در آن پیداست، این حدس به یقین نزدیکتر می شود. داستانی از مواجهه انسان امروز با اختلالات ذهنی و روانی. در این فضا همراه نگه داشتن تماشاگر با اثر کار بسیار سخت و دشواری است به خصوص که جنس دیالوگ ها و اصرار کارگردان به نشان دادن این فاصله که گویی هیچ کدام از طرفین تلاشی برای نزدیک شدن به هم نیز ندارند، به سختی آن افزوده است. اما رعایت برخی نکات از طرف بازیگران مانند حفظ ریتم و تمپو ، خط سیر درست منحنی احساسی بازیگر و خارج نشدن از فضای حسی بازی ، عدم اغراق و بزرگ نمایی در بازی و ... باعث شد در نهایت شاهد یک اجرای درست باشیم و از تماشای آن لذت ببریم.