هومن داودی (سایت ماهنامه سینمایی فیلم):
هیچ کجا هیچ کس فیلمی شعارزده، بی­ظرافت و فاقد انسجام روایی است. از نظر مضمونی همه چیز در آن در سطح می­گذرد و پیام­های اخلاق­گرایانة فیلم به شکلی مستقیم، کهنه و ازمدافتاده به سوی تماشاگر پرتاب می­شود. ظاهراً مضمون اخلاقی فیلم آن قدر برای فیلم­ساز مهم بوده و آن را در اولویت قرار داده که شکل‌گیری بنیان­های دراماتیک فیلمش را کاملاً فراموش کرده؛ تا جایی که رابطه­های مهمی مثل رابطة پدر یلدا و مرجان یا مرجان و مهران تا پایان فیلم آن قدر خام و پرداخت­نشده باقی می­ماند که هیچ­کدام توانایی ارتباط برقرار کردن با تماشاگر و برانگیختن هم­ذات­پنداری او را پیدا نمی­کنند. از طرف دیگر، نقاط اوجی مثل دعوای شدید مهران و داود یا به دنیا آمدن کودکی در دل جاده، به دلیل عدم بسترسازی مناسب و پرداخت درست موقعیت­ها، به جای تأثیرگذاری به کمدی ناخواسته تبدیل شده­اند. سرنوشت بیش­تر شخصیت­های اصلی فیلم هم به شکلی آزاردهنده ناتمام رها می­شود و در نهایت، فیلم موفق نمی­شود انسجام بیانی مناسبی برای همان اخلاق­گرایی مستقیمش عرضه کند. حتی مناظر زیبای شمال کشور که عمده زمان فیلم را به خود اختصاص داده­اند هم جایگاه تعریف­شده و مناسبی در طول فیلم پیدا نمی­کنند؛ تا جایی که اگر لوکیشن­های فیلم تغییر پیدا می­کرد و داستان به جای شمال، در جنوب یا همان تهران می­گذشت، هیچ تفاوتی در کلیات یا حتی بیش­تر جزییات فیلم پدید نمی­آمد. شیوة روایت تکه تکه و پازل­گونة فیلم (که بدون هیچ گونه منطق یا نظم مضمونی یا فرمی، صرفاً قطعات مختلف داستان به هم ریخته شده است) هم هیچ کارکردی در ساختار دراماتیک فیلم ندارد و مثلاً تغییری در تلقی تماشاگر نسبت به شخصیت­ها یا نقاط اوج درام ایجاد نمی­کند.