کارگردان آن قدر مجذوبِ ادا اطوار ها و شیرین کاری های کاراکتر های تن تن شده، که نمایش را به اجرای شیرین کاری های آن ها اختصاص داده و از داستان گویی و روایت یک قصه ی تن تنیِ جذاب و نفس گیر غافل مونده. ریتم کار با توجه به سبک نمایش بسیار کنده و همچنین به جای اینکه ما شخصیت های اصلی مثل تن تن و هادوک رو بیشتر ببینینم، وقت زیادی از نمایش به کاراکتر های فرعی اختصاص داده شده، به خصوص طوطی که با بازی نه چندان مطبوعِ الهام کردا قسمت آزار دهنده ی نمایش بود. اما جان گرفتن این شخصیت ها در مقابل چشم، به خصوص در 15 دقیقه ی اول برای من واقعا هیجان انگیز بود. بازی ها اما در کل به نظرم خیلی خوب بود.