مثل مادری که به جوجه‌هایش غذا می‌دهد
دردی به دهانم می‌گذاری
داغی به دلم
و می‌روی
و من به اندازه‌ی قلبم فکر می‌کنم
و راه را برای دست تکان دادن باز می‌کنم
و این‌ که قطار
شاعرانه‌ترین وسیله‌ی نقلیه است آزارم می‌دهد ...


روجا چمنکار | مردن به زبان مادری |