بله همه ی فیلمهای آقای توکلی زیبا و جذاب هستند ، اما من از آسمان زرد کم عمق بیشتر از اینجا بدون من خوشم اومد البته بیشتر به خاطر پایان بی معنی اینجا بدون من بود وگرنه شاید اینجا بدون من جذاب تر باشه

راستش من این طور فکر نمیکنم پایان این فیلم از استیصال و ناتوانی ادمی در مواجهه با واقعیت میگه. و به بهترین نحو میگه. نریشین صدای صابر ابر که میگه: کسایی که پشت سر هم یه فیلم رو دوبار تماشا می کنن به نظر آدمای عجیبی میان
اما این احساسیه که نمیشه به همه توضیحش داد
وقتی هنوز شخصیت های یه فیلم تو ذهنت زندن و دارن نفس می کشن میتونی روی پرده به چشماشون خیره بشی، میتونی باهاشون حرف بزنی، میتونی سرنوشتشون رو تغییر بدی، اینطوری میتونی واقعیت رو به شکل خواب و رویا بازسازی کنی، می تونی تو صندلی سینما فرو بری ، لحظه ای که چراغا خاموش میشن معجزه اتفاق می افته، درست تو لحظه ای که حس میکنی هیچ راهی برای فرار باقی ... دیدن ادامه ›› نمونده
مهم فقط اینه که با همه توانت بتونی ادامه بدی، همه چی درست از همین جا شروع میشه "
و من می دونم معجزه ای وجود داره و هیچ چیز نیست جز واقعیت خرد کننده.بعضی از ما این حس رو داشتیم وقت تماشای یک فیلم.وقتی صابر ابر داره یک هپی اند به تمام رو میسازه ما یک چیز رو می دونیم واقعیت دقیقا بر عکس این پایان خوشه. پایانی که مادر شاده، خواهرش خوشبخت و سالمه واحسان داره با ارامش نگاهشون می کنه. سکانس نهایی که دروبین زوم میکنه رو چهره ابر مطمئن میشیم واقعیت چیز دیگه ای است من این فیلم و پایان بندی رو به همین دلیل دوست دارم. چون میگه تنها راه ادامه پناه بردن به خیاله...نمی دانم اشفته گویی کردم حتما اما واقعا این فیلم جور بخصوصی دارم. جور بخصوصیمه به وصف نمیاد:) اقای بیات شما چرا فیلم رو دوست داشتید...؟

همه چیزش خوبه
طراحی صحنه و لباس ، بازیها ، میزانسنا ، دکوپاژا ، اون فیلتری که روی کل فیلم هست (کلن آقای توکلی علاقه دارن به فیلتر ، توی پرسه در مه هم فیلتر آبی رنگ که فضای یخ میداد به کار بود) ، روایت غیرخطی که حداقل منو گیج نکرد و موزیک متن که دیگه حرفی براش نمیمونه وقتی کسی باشه به اسم حسین علیزاده
به نظر من آقای توکلی بیشتر تمایل داره که یه فضایی رو بسازه و مخاطب رو توی اون فضا غوطه ور کنه تا اینکه بخواد داستان روایت کنه ، البته اینجا بدون من کاملن داستان داشت.