امشب این نمایش رو دیدم . در مجموع کار خوبى بود ولى عالى نبود.
قصه کار و مفهومى که نمایش در پى انتقال آن است ، بسیار ساده و روان است و هیچ پیچیدگى خاصى که نیاز به تفکر براى فهمیدن آن وجود داشته باشد ، وجود ندارد .
تم اصلى نمایشنامه به خالى شدن تدریجى زندگى از روح و احساس و غرق بیشتر در منافع کوتاه مدت مالى و حاضر شدن به هرنوع وسیله و کارى براى رسیدن به آن بدون تلاش و در زمان کوتاه و در انتها سرخوردگى و عدم رضایت در حالیکه به بنظر میرسد که به شرایط مورد نظر رسیده اى،میپردازد و این موضوع در گذر نسل به نسل با شدت بیشترى در حال وقوع است .
بازیها اغلب خوب است بخصوص خانم ناهید مسلمى و شیدا خلیق که مسلط تر و تاثیر گذارتر از بقیه نشان دادند.
طراحى صحنه از نظر من جزو نقاط قوت کار بحساب مى آید که مولفه هاى هوشمندانه اى در آن به چشم میخورد مانند عدم استفاده از رنگبندى متنوع در فضا هاى خانه ها که نشان از سرد و بى روح بودن آن دارد و تنها در فضاى خانه مادر بزرگ رنگى غیر از سفید و خاکسترى مبینیم. نکته دیگر نوع طراحى تختى بود که مادر برروى آن خوابیده که تداعى گر جایگاه غسالخانه را مى نمود.
در انتها باید از بازى خانم رابعه مدنى که براحتى و با خونسردى کامل از پس نقش برآمد ، یادى کنم و به ایشان خسته نباشید بگم.