واقعا خسته نباشید..
آخرین نمای فیلم و آخرین دیالوگ های فیلم خیلی زیبا و قابل درک، فضایی رو ساخته بودن برای این که آدم های توی فیلم و آدم های توی سالن سینما، خستگی شون رو زمین بذارن. هر از چند گاهی آدم باید یه فیلمی تو سینما ببینه که شخصیت منفی نداشته باشه و همه آدماش خوب باشن. یه فیلم جاده ای خوب که تهش کسی به پوچی نرسه، کسی تصمیم عجیبی نگیره، بفهمیم که داشته هامون چقدر ارزشمندن.
آدما خاطره ها رو فراموش نمیکنن، فقط عادت می کنن. میشه یعنی؟