"ــ من سزاوار نبودم.

ــ تو سزاوار بدتری آرش! تو را به رستگاری ات سرزنش می کنند و تو سزاواری.
چرا از دشت نبرد به سینه ی کوه نگریختی؟
چرا در هنگامه آشوب جان به دشنه ای نسپردی؟
چرا به ریسمان دشمن پذیره نرفتی؟
چرا نزدیک تنگ چشمان پشت خم نکردی؟

تو سزاواری آرش."