"جمشید"
ممنون "مُردی"
این همه "وطن " پرستی امان
پشتِ آن همه حماسه ی پی در پی جامانده بود
تا
"من"
واژه هایم را کمی از عاشقانگی های همیشگی ام قرض بگیرم
و
کمی در رختِ خوابِ آسایشِ ناشی از این همه تعطیلی یِ هر روزه امان
غُصِه بخورم
برای
"تو"
"فرزندت"
و بعد باز استراحت کنم!!!!!!!

پ.ن:افسوس و آه از حالمان که حتی از درد "نمی میریم"