تگرگ از ابر فارغ شد
و شیشه از درد
به خود پیچید
شکوفه پرپر شد
ماهی قرمزِ تُنگِ تَنگ جان می داد
که قاب عکسم افتاد
روبان سیاهش را
دوباره چسباندی .
بغض کردی ،
دلم لرزید :
که شاید
ترسیده باشی .