انسان تنی دارد
بسیار تنها
روح از این غلاف منجمد
ناخوش است.

تن با گوش

و چشم هایی اندازه ی دکمه ها
پوست و توده ی زخم ها
ردایی از استخوان.

نگاه
... دیدن ادامه ›› برفراز بهار بهشت گون

پر می کشد
به چرخ زنه ی یخی

به آواز پرنده ها

آنسوی میله های زندان.

در گوش ها...
غوغای جنگل و علفزارها

کرنای دریا.
روح بدون تن

مثل تن است بدون پیرهن.


نه در زندگی یا مرگ

نه در سطرها یا مفاهیم

این معما را پاسخی نیست :

چه کسی دوباره خواهد رقصید

جایی که کسی نمی رقصد...؟

من روحی دگر گونه را تصور می کردم
ملبس به ردایی دگر:

از شک به یقین،

سوزان،

بی هیچ ردپایی،

مانند الکل.
بی هیچ اشتباهی.


"آینه"