وقتی نور آمد و صحنه روشن شد آنچنان من را جذب کرده و با خود به عمق برد که بی اختیار یک به به گفتم که البته صدایم باعث شد تماشاگران با اخم به من نگاه کنند اما ارزشش را داشت . سیامک احصایی طراحی فوق العاده خوبی را در این اثر ارائه داده است . بازی بهناز جعفری . شخصیت پردازی زییایی که مانند همیشه از خود به جا گذاشت به کل کار جان داده بود اما بازی پانته آ پناهی ها با وجود اینکه یکی از عواملی است که من را به سالن تئاتر می کشاند کمی ناامید کننده بود. ریتم کار کند بود و حوصله را از تب و تاب می انداخت .بازیگر مرد این کار واقعا یکی از عوامل پایین آوردن ریتم بود .اما نادیده نمی گیرم که رضا گوران عزیز تصویر سازی های زیبایی را به نمایش گذاشته است .استفاده از ملافه ها و ساختن رویا .استفاده از خنجر ها به جای گل های زنبق و باقی المان ها همه و همه بسیار به جا . ظریف و تاثیر گذار بودند .
خسته نباشید به رضا گوران عزیز و سایر گروه