دقیقا همینطور هست فلسفه و کارکرد اصلى و اولیه سینما سرگرم ساختن تماشاگر هست(در مورد تاتر هم با شدت کمترى این درسته) و نه بر کارگردانها و نه بر تماشاگرانى که چنین نگاهى به سینما دارن ایرادى وارد نیست، کسانى رو میشناسم که بطور جدى در زمینه هاى نظرى پژوهش میکنن و زمان بسیار زیادى رو به مطالعه جدى اختصاص میدن اما تاتر و سینما رو صرفا بعنوان یه سرگرمى در نظر میگیرن، از اونطرف هم کارگردانهایى که دغدغه ها و دردها و فلسفشون رو از طریق کارهاشون ارائه میدن و مخاطبینشون کاملا قابل احترام و ارزشمندن و در کل وجود هر دو دسته ضرورى هست ، چیپس خوردن و موارد مشابه هم به ذاته مشکلى نداره مگر باسروصداىى همراه باشه که مزاحم تمرکز دیگران بشه واسه همین تو سینما مجازه و در تاتر نه

"و در تاتر نه"

کاملن موافقم.

و خوبیش این بود که در استانداردها و فضای سرگرمی‌گونه‌ی خودش، این فیلم واقعن درست عمل کرده بود و آدم رو عصبی نمی‌کرد

مسئله فقط برتری نگاهِ سینمای گیشه‌ای (و از جهتِ هنری سطحِ پایین) است. همون طور که نگاهِ مقابل هم نباید سیطره‌ی مطلق پیدا کنه :)