سلام به همه دوستان تیوالی
امشب بالاخره این نمایش فوق العاده رو دیدم.
در مورد متن باید بگم شاید (البته به نظر من) برداشتی کاملا متفاوت از قصه ای از مثنوی مولوی به نام فرار از عزراییل بود. زاویه ای بسیار ظریف و باورپذیر که اگر قاتل داستان را هم قیاس با عزراییل تصور کنیم، به صورت هنرمندانه ای شخصیت پردازه ای شده بود و به ابعاد فکری و شخصیتی قاتل داستان پرداخته بود. قاتلی که عاشق و فرمانبردار هم هست. عاشق باران و موسیقی های رمانتیک و فرمانبر از رئیس بزرگ و قوانین حاکم. بازی آقای راستگو هم این منظور را خیلی خوب منتقل کرده بود. همچنین موقعیت های مواجه با کتاب فروش و خانم نماینده و از همه زیباتر راننده تاکسی بسیار تاثیرگذار بود. وقتی راننده تاکسی که خود تابع مقررات بود، با گریه از اعدام فردای پسرش می گوید، قاتل داستان ناگهان به او نگاه می کند و ساکت می شود. به نظر من ایجاد این موقعیت ها برای درک بیشتر اصل داستان ایجاد شده که البته بسیار ارزنده است.
همچنین به منظور درشت نمایی حالات و مونولوگ های شخصیت اصلی داستان و تاکید بر آنها بازی با سایه ها، تاریکی و روشنی ایده بسیار خلاقانه ای بود.
خیلی خوشحالم که این نمایشو دیدم. آخرین نمایشی که اینقدر به دلم نشست شکلک بود.
از همینجا به آقای هاشمی، نصیری و راستگو به خاطر این موفقیت تبریک می گم. تاتر یعنی همین. تولد یک شخصیت از روشنایی و تاریکی.