دیروز همه هوش حواسم به شما بود... همه لحظه هام داشت پیش شما سپری میشد... حتی وقتی توی یک کافه رستوران گذری روی نیمکت چوبی نشسته بودم و باد پنکه ای که توی گذر کار گذاشته بودن توی صورتم میخورد، دودسیگار بهمنم و با خودش میبرد، وقتی میون همهمه ی توی گذر و توی چراغای روشن شهر چند لحظه ای به برج میلاد خیره شده بودم... یاد شما بودم و گذشته ها... یاد جوان بودنم که یک ساله چطور ته کشید... یاد ثانیه های خوشی که داشتیم... یاد بی دغدغه بودنم و بودنمون... یاد شبهای اجرا... آخ که دلم تنگه... تنگ خودم،تنگ شما،تنگه نفس کشیدن راحت توی هوای گند تهروون،تنگه قهقهه هامون... تنگه بک استیج و هیجانات،تنگه قلیون های بعد از اجرا ساعت یک شب،تنگه زندگی .... که هنوزم شقایق داره ...چراغهای کافه هم خاموش شد و تنها روشنایی شهر شد آتیش سیگار من... همه چی تو سکوت فرو رفت و فقط گاهگاهی صدای خنده های چند جوانک مست بلند میشد... وقت رفتنه... وقت رفتن به دنیای واقعیه جدا از خیال...دوستون دارم رفقا و همیشه براتون آرزوی موفقیت میکنم...