داستان کلی فیلم خیلی خوب بود. اینکه تا آخر ماجرا ذهن بیننده رو درگیر میکرد خیلی خوب بود. اما فیلم ضعف های آشکار و خیلی زیادی داشت. دیالوگ‌های خیلی بد و بدون اندیشه نگاشته شده ای داشت. مثلا برای القای حس خشونت فردی کلماتی استفاده میشد که اصلا مصطلح نبود و معنایی هم نداشت. مثلا ذوزنقه‌‌! منگه دست گرفتن چه ربطی به سوفیا لورن شدن داشت؟؟ مغز این (گوسفند) که جواب نداد مغز تو چطور؟؟؟ مگه قرار بود مغز گوسفند مرده جواب چیزی رو بده؟؟ کابوس میشم میام به خوابت تا از جا پا نشی؟؟ آخه یعنی چی این جمله؟؟ البته از حق نگذریم جملات بدیع خوبی هم داشت. مثل قسمت ملاقات آقای قریبیان و جوان با آقای رویگری. آرامی و مهربانی!! رامبد جوان خیلی تصنعی بود در برخی سکانس ها. ادای دیالوگهای از جانب آقای قریبیان نیز در برخی سکانس ها خیلی واضح نبود و گویا فقط تند بیان میشدند. این باعث تصنعی شدن کاراکترشون میشد. آخه کی میاد به مضنون وقتی مورد ضرب قرار گرفته دستمال پارچه ای بده؟؟؟ مگه فیلم عاشقانه هست؟؟؟ اینطور پخش تصاویر فِرِم بندی شده و نقل داستانی روشون رو برای این سبک فیلم اصلا مناسب ندیدم. یعنی من نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. رفلکس های رامبد جوان کما فی السابق خیلی جالب نبود و اصلا بازی قوی نداشتند. بازی آقای رویگری خیلی خوب بود و همچنین بازی آقای صادقی . یک سوال: خانم آسمان و خانم القائیان هر دو شال های پوستشون رو از یک جا خریده بودند؟ خیلی شبیه هم بود. فقط رنگشون فرق داشت!!!!