بعدازشکافتن فرق دلم درآن احوال گیج گاهی

گمان مبر که درآتش نبودت پوسیدم

هرگز

باهمان پاره های خانمان سوز

دردلم فانوس کده ای ساخته ام که هرازگاهی لمس می کند

شبیخون هوای برگشتنت را

وبی ریا خاطرعزیزت راباذره نور پرگدازه اش به آینده ام منعکس کنم