الهام شعبانی: «آخرین سه‌شنبه‌ سال» ادای دینی نسبت به خبرنگاران است

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «الهام شعبانی» بازیگر، کارگردان و طراح‌لباس که در آثاری چون: «آکتور»، «فرشته‌ها با هم می‌آیند»، «ملکه‌گدایان» و... نقش‌آفرینی کرده است این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه‌ سال» را به نویسندگی «شهاب مهربان» با بازی «سیما تیرانداز»، «خاطره اسدی»، «امین میری»، «میلاد معیری» و... در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه می‌برد. این کارگردان که سال گذشته نمایش «بی‌چرا زندگان» به قلم لیلی عاج را داشته در خصوص نمایش «آخرین سه‌شنبه‌ سال»، گزینش بازیگران، چیدمان صحنه و... با خبرنگار خبرگزاری برنا گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.

از ایده‌ی «آخرین سه‌شنبه‌ سال» بگویید؟ چرا این موضوع را انتخاب کردید؟
دلیل انتخاب این موضوع برای نمایش در حقیقت پرداختن به اتفاقاتی است که انسان‌ها نتوانسته‌اند در آن حق و حقوق خودشان را بگیرند. در «آخرین سه‌شنبه‌ سال»، پلیس با بازی(امین میری) تمام تلاشش را می‌کند تا مجرم را پیدا کند و بتواند حرفش را به کرسی بنشاند اما متاسفانه بروز یکسری وقایع این اجازه را به او نمی‌دهد. این‌ها مسائلی است که در کشور ما پیش می‌آید. امیدوارم با این نمایش حق‌مطلب را ادا کرده باشم.

این نمایش شباهتی با نمایش قبلی شما، «بی‌چرا زندگان» دارد. آیا انتخاب این موضوعات دغدغه‌ی شماست؟
خبرنگاران در روند و پیشبرد داستانِ هر دو نمایش من نقش به‌سزایی دارند. در حقیقت آثارم ادای دینی نسبت به خبرنگاران است. خوب می‌دانم که این قشر چه زحماتی را متحمل می‌شوند تا برای ما تولید و تنظیم خبر کنند، این مسئله برایم به‌شدت ستودنی است و قطعا یکی از دغدغه‌های مهم من به حساب می‌آید‌.

آخرین سه‌شنبه‌ سال» نمایشی پربازیگر است و از چهره‌هایی چون «سیما تیرانداز»، «خاطره اسدی» و... در آن استفاده کرده‌اید. از نحوه‌ی انتخاب بازیگران برایمان بگویید؟
این نمایش از نظر عوامل و طراحی‌صحنه با کار قبلی‌ام کاملا متفاوت است. برای انتخاب بازیگران با «شهاب مهربان» نویسنده‌ی «آخرین ‌سه‌شنبه‌ سال» گپ‌و‌گفتی داشتیم و با مشورت به این ترکیب بازیگران رسیدیم. برای مثال از همان ابتدا نقش (زن فال‌گیر) را برای «سیما تیرانداز» در نظر گرفتیم. «امین میری»، «خاطره اسدی» و... را هم براساس کاراکترها و توانایی که از آن‌ها سراغ داشتیم انتخاب کردیم. البته جزئیاتِ کوچکی مانند فیزیک افراد هم برایم اهمیت داشت. برای مثال سه بازیگر پسر را که ساکن طبقه‌ی بالای ساختمان بودند براساس یکسانی قدهایشان انتخاب کردم یا در مقابل، قد بلند کارآگاه برایم‌ حائز اهمیت بود. در واقع می‌خواهم بگویم یکسری چیدمان‌ها برای خودم داشتم که در انتخاب بازیگران و پیشبرد کارم کمک‌کننده و تاثیرگذار بود.

یکی از مشکلاتی که امروزه در هنرهای نمایشی مشاهده می‌کنیم عدم انطباق موضوعات تئاتر با مسائل روز اجتماعی است که موجب دلسردی بخشی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود. شما این موضوع را به خوبی رعایت کرده‌ و با پرداختن به پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی، مسائل پیرامون آن و درگیری‌ها، مخاطب را تا لحظه‌ی آخرِ نمایش با خود همراه کرده‌اید... کمی در این‌باره بگویید.
هدف ما تحت‌تاثیر قرار دادن مخاطب است که این امر می‌تواند به گونه‌های متفاوتی انجام شود. اگر همکارانم به مسائل دیگری در آثارشان می‌پردازند دلیلش بی‌تفاوتی آن‌ها نیست؛ دغدغه‌ی فردی مثل من به دلیل ریز شدن در  اخبار، پرداختن به مفاسد اقتصادی، اختلاس و گرانی‌ها است. به هرحال من در حال تجربه هستم و معتقدم راجع به چیزی می‌توانم به درستی کار بسازم که آن را زیست و تجربه کرده باشم. 

تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟‌
بازخوردهای متفاوتی از مخاطبان‌ گرفته‌ایم. شبی را داشته‌ایم که مخاطب به شدت راضی بوده و با کار ارتباط برقرار کرده است، در مقابل شبی دیگر بیننده اصلا اثر را دوست نداشته است. دیدگاه تماشاچیان متفاوت است. من خُرده‌ای نمی‌گیرم، نقدِ تماشاچی را با کمال‌میل می‌پذیرم و اگر نواقصی باشد برطرف می‌کنم.

این اواخر سریال پربیننده‌ی «آکتور» را هم داشتید. از کار کردن با «نیما جاویدی» و این اثر هم برایمان بگویید.
«آکتور» تجربه‌ای ناب و متفاوت بود. نقشی که در این سریال داشتم از من دور بود و پستی و بلندی‌های بسیاری داشت که البته «نیما جاویدی» در این مسیر راهنمایم بود. امیدوارم که باز هم شانس همکاری با او را داشته باشم. 

در حال حاضر مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟‌
برای چند کار در حال گفت‌وگو هستم و قصد دارم فیلم کوتاهم را که در مرحله‌ی پیش‌تولید است بسازم. علاوه بر این‌ها، طراحی لباس نمایش «چ» مهران رنجبر و «زیگموند» مهرداد کورش‌نیا را بر عهده دارم.