تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
«قند خون» دومین نمایشی است که بعد از «خواب زمستانی» از لیلی عاج تماشا کردم. نمایشی بسیار دل‌نشین تلخ و تأثیرگذار. بازی الهام شعبانی، ارسطو خوش رزم و پریا وزیری به‌یادماندنی و در بعضی صحنه‌ها انقلابی و جهش دار است که در دام کلیشه و اگزجره بودن نمی‌افتند.
نمایشنامه موقعیتی دهشتناک را در خانه در پاکدشت ورامین به تصویر می‌کشد و لحظه‌به‌لحظه و نفس به نفس تماشاگر زندگی کارگران بیکار شده‌ی کارخانه‌ی قند را روایت می‌کند؛ روایتی سرراست و بی‌شیله‌پیله. کارگردان با توجه به سالنی که در اختیارش بوده مینی مالیستی عمل کرده و برای متن خود با توجه به امکانات موجود کم نگذاشته، قصد دل‌فریبی ندارد و روراست حرفش را می‌زند. مهم‌تر از هر چیز متن لیلی عاج است که ایرانی نوشته و مهم‌تر از آن توجه دقیقش به طبقه کارگر است، توجهی که خالی از ترحم و آگاهانه است.
«قند خون» در این آشفته‌بازار نمایش‌های اقتباسی و بازتولیدهای مکرر یک نمایش ارژینال و قابل دفاع است. این نمایش از جنس «سعادت لرزان مردمان تیره‌روز»،«مرده ریگ»، «خانه آقای کرمی» و «قصه روز جمعه» است و می‌تواند ارتباط بسیار خوبی هم با مخاطب حرفه‌ای و عام برقرار کند. احوالات کوهستان و پروانه عاشقانه‌ای است که زیرلایه متن را دیدنی و شنیدنی می‌کند و دو بازیگر باقدرت تمام و زحمت مثال‌زدنی از پس آن برآمده‌اند.
«قند خون» تماشاگر را فریب نمیدهد و شامورتی بازی ندارد، یک نمایش با عیار بالا و تلاش باور پذیرست که به یاد مخاطب می‌ماند.
کهبد تاراج
خبر‌های همسو
