دست آخر، بعد از بیش از سی سال، دستِ آخر (آخر بازی) به روی صحنه رفت.

حکیمه غربالی فیوجی نویسنده، کارگردان و منتقد هنری دارای مدرک دکتری از کالج سلطنتی انگلستان افزود:
تنها یک بکت شناس و آشنا با جهان بینی اش می تواند "دستِ آخر" یا همان "آخرِ بازی" را  طوری روی صحنه به نمایش بگذارد که یادمان برود اعجوبه ای به نام ساموئل  بکت که بود. البته این نظر به معنای نفی شاعر و نمایش نامه نویس و خمیرمایه ی نمایشنامه ی خارق العاده اش،  با جهان بینی مشخص نسبت به دنیای امروز و روابط و معادلات پیچیده ی روابط بشری نیست. برعکس، یک دست بودن بازی ها، حفظ ریتم بازی، عدم توسل بازیگر به صحنه در حین اجرا، تسلط بر صحنه و تمرکز بر نقش و در عین حال بازی با ذهن مخاطب، نشان دهنده ی شناخت عوامل از اثر و صاحب اثر است. مهمی که اغلب در اجرای آثار فراموش می شود و صرفا با حفظ دیالوگ ها و ژست های از پیش تعیین شده و یا در حالت معمول، به بازی های اگزجره و غلو شده ختم می شود. به راحتی می توان برخی از نظریاتِ استانیسلاوسکی را در این اجرا  دید. می دانیم عوامل روی صحنه بازیگرند اما اعمال درونی و بیرونی شان متعلق به شخصیت هاست و این ناشی از دانش و صد البته یک کار گروهی خوب است. تماشاچی فقط دیالوگ های نمایشنامه را از زبان بازیگران نمی شنود بلکه بیننده و شنونده ی اکت ها و جملاتی ست که از فیلتر شخصی کارگردان و بازیگران گذشته و به همین دلیل است که با عوامل روی صحنه احساس بیگانگی نمی کنیم. خوشبختانه صحنه پردازیِ خوب و نورپردازی فوق العاده، سوار بر کار نیست بلکه به اقتضای قدرت و تواناییِ  کار ، طراحی شده اند.
انتخاب موسیقی بسیار مناسب و فراخور حال صحنه و مهمتر از آن، فراخورِ نمایشنامه ای چون آخر بازی ست که البته این نظر می تواند سلیقه ای شخصی باشد. باید بکت ایرلندی می بود و خود ناظر بر این واقعیت که در تالار مولوی و  بعد از سی سال گروهی چون خودش جسارت کردند و با تعمق بر متن و شناخت شخصیت ها و ارزیابیِ نقاط قوت و ضعف ( که در هر متنی دیده می شود)، روی صحنه رفتند تا نشان دهند جوان بودن یک گروه،  دلیل بر آماتور بودنشان نیست هر چند دوستان تجربه ی کاری دارند اما برخی نمایشنامه ها به قدری عمیقند که اغلب بزرگان هم ، تنها با خواندن می توانند با آن ها ارتباط برقرار کنند و نمی توانند تصوری از کاراکترها روی صحنه داشته باشند که خوشبختانه دوستان جوان ما  توانستند یکی از همین آثار را نه تنها بازی که روی صحنه زندگی کنند.
امید دارم که اجرای کار علاوه بر تمدید، با حمایت هنرمندان و هنردوستان مواجه شود و سالنی مناسب تر در اختیار گروه به کارگردانی محمد مهدی شاهی قرار گیرد...