مرتضی کوهی نمایش "پس از" را به بهرام بیضایی تقدیم کرد

مرتضی کوهی نویسنده و کارگردان تئاتر، شب گذشته ضمن تقدیم اجرای نمایش «پس از» به بهرام بیضایی، از بزرگانی که خشت خشت تئاتر ایران را بنا کرده اند یاد کرد.

این نویسنده و کارگردان تئاتر در پایان اجرای روز گذشته نمایش "پس از" و در جمع تماشاگران سالن قشقایی گفت: خشت خشت تئاترشهر شاهد و ناظر تلاش های بزرگانی همچون استاد سمندریان، اکبر زنجانپور، علی رفیعی، استاد بیضایی، داوود رشیدی، جمشید مشایخی و همه آنهایی است که برای تئاتر و ساختمان پر از عشق تئاترشهر زحمت کشیده اند هست. این تئاتر با زحمت بزرگان دست به دست چرخیده تا به ما رسیده است و باید قدرش را بدانیم.

کوهی ادامه داد: شخص من به عنوان یک جوان ناقابل در این هنر، قدر این لحظه و این موقعیت رامی دانم و امیدورام همکاران دیگرمان هم قدر این موقعیت را بدانند. مخصوصا جوان هایی که در حال ورود به فضای کار هستند. بدانیم و آگاه باشیم که این میراثی است که به ما رسیده و باید پاسش بداریم.

کارگردان نمایش "پس از" در ادامه از تهیه کننده کار امیرموسی کاظمی و همچنین جواد طاهری مدیر تئاتر شهر که فرصتی را با جشنواره هم آغاز در اختیار جوانان گذاشتند که بتوانند اجرا بروند قدردانی کرد.

مرتضی کوهی پیش از تقدیم اجرا به استاد بهرام بیضایی گفت: از روز اول می خواسته ام اجرا را تقدیم استاد بزرگی بکنم که وجود نازنینش افتخار تئاتر ایران، سرمایه و اعتبار تئاتر ایران است.

وی تصریح کرد: با این که هر شب کار به یک دوست عزیزی تقدیم شده اما این تقدیم با عشق را نمی توانستیم انجام بدهیم چون مدام فکر می کردیم که نکند مخاطب و منتقدان فکر کنند داریم برای خودمان متریال تبلیغی درست می کنیم. ولی این روزها که رسما "پس از" به اجراهای خودش در تئاترشهر پایان می دهد، فرصت خوبی است که بری از قضاوت ها و به دور از هر گونه فکر مزاحم از طرف برخی ها، کار تقدیم شود به استاد بزرگ بهرام بیضایی که ما با آثارش زندگی کردیم، بزرگ شدیم، تئاتر را یاد گرفتیم. بهرام بیضایی سرمایه معنوی مملکت ما هستند. کاش دور از وطن نبودند، کار می کردند. انشاالله عمرشان پر عزت و طولانی باشد. شاید یک سری هم قضاوت بکنند ولی ایراد ندارد. من ناقابل تر و کمتر از آنم که ایپسیلونی از اعتبار استاد بیضایی سهم من شود و بخواهد مرا معتبر کند.

وی گفت: دلم برای آثار اساتیدی تنگ شده که جایشان در تئاتر به شدت خالی است. این اجرا را به وجود نازنین، افتخار تئاتر ایران، سرمایه و اعتبار تئاتر ایران استاد بهرام بیضایی تقدیم می کنم.