زبان هنر باید با مردم همراه باشد

نگین میرحسنی واحد، تهیه کننده ای که تا به حال آثار مثل«رمی جمرات»، «برفرس تندرو»، «آواز پر جبرئیل» و... تولید کرده است، در خصوص حضور خود در نمایش «شیر در زنجیر» به عنوان تهیه کننده گفت: «متاسفانه برای مدیران و خیلی از هنرمندان ما ریچارد سوم اهمیت بیشتری دارد. چرا احمد متوسلیان و دیگر قهرمان‌های ایرانی روی صحنه نمی‌روند؟! احمد متوسلیان برای مال دنیای نجنگیده است. وظیفه ما شناساندن قهرمان های این سرزمین است».

میرحسنی‌، درباره تولید این نمایش گفت: «من و محسن معینی با هم در یک گروه تئاتر با عنوان «شرنگ» کار می‌کنیم و در همه کارهای ایشان افتخار تهیه‌کنندگی را داشته‌ام. همه کارهای سختی های خودش را دارد. به ویژه کار ما  که مطابق سلایق و کلیشه های روز تئاتر حرکت نمی کنیم». وی افزود: «ما گاهی تا سه سال آینده را برنامه‌ریزی می‌کنیم تا چه آثاری را تولید کنیم. این آثار هم بر اساس دغدغه‌ها و اهدافمان تعیین می‌شود. از سال 78 گروه تئاتر «شرنگ» را تشکیل دادیم و به جز من و محسن معینی دوستان دیگری هم حضور داشتند که امروز مدیران بسیار موفقی شده‌اند. آقای معینی در کارشناسی‌ارشد رتبه نخست را در رشته تئاتر کسب کردند و بعد از آن خیلی سریع در دکتری قبول شدند و برای ادامه تحصیل به آلمان رفتند. گروه تا بازگشت او به ایران تولید جدیدی نداشت». میرحسنی در ادامه گفت: «دو ماه پیش نمایش «رمی جمرات» را با موضوع فاجعه منا اجرا کردیم. ما معتقدیم زبان هنر باید همراه با مردم باشد و باید هنرهای نمایشی اعلام کنند که در کنار مردم هستند. این درحالی است که واکنش چندانی از گروه های تئاتری در خصوص این فاجعه نداشتیم».
نگین میرحسنی واحد، در مورد نمایش«شیر در زنجیر» افزود: «ما در حال نمایش زندگی احمد متوسلیان هستیم، من از این کار و پرداخت به چنین موضوعی بسیار خوشحال هستم. احمد متوسلیان آدم بزرگی است و الگوی بسیار خوبی برای زندگی امروزمردم ماست.

وی در مورد سختی‌های کار گفت: «در این کار سختی‌های زیادی کشیدیم. زمانی که یک شخصیت واقعی را تصویر می کنیم، نمی توانیم در اتفاقات زیاد دست ببریم و برای اینکه کار را دراماتیک کرده باشیم، قصه‌های عاشقانه بسازیم».

میرحسنی درباره ارتباط این نمایش با مردم توضیح داد: « گروه‌های تئاتری خیلی زحمت می‌کشند و کارهایی که تولید می کنندبا دشواری های زیادی همراه است، اما کاش کارهایی را انجام می‌دادند که با ما نسبتی داشت و دغدغه‌ای را در نظر می‌گرفتند که آن دغدغه متناسب با مردم ما بود. به عنوان مثال اگر در کوه‌های کلیمانجارو اتفاقی افتاده است و نمایشنامه‌نویس‌های دیگر دنیا روی آن کار کرده‌اند، چه فایده‌ای به حال من دارد که به آن بپردازم. تمرکز به زندگی احمد متوسلیان برای همه ما فایده دارد و درک درستی از او و مشکلاتش داریم.او قهرمانی است که کارهای بزرگی برای کشور ما انجام داده است. قهرمانی که در همین کوچه‌ها و خیابان‌ها زندگی کرده است».  وی از برخورد نادرست مدیران فرهنگی گلایه کرد و گفت: «متاسفانه حتی راضی‌کردن مدیران برای گرفتن سالن برای اجرای چنین نمایشی هم دشوار بود. هنوز که هنوز است درباره قهرمان‌های جنگ جهانی دوم کار می‌شود، اما وقتی می‌خواهیم درباره احمد متوسلیان کار بسازیم، سنگ جلوی پای ما می‌اندازند در حالی که این آدم‌ها قهرمانان واقعی ما بوده‌اند. متاسفانه این مسئله دغدغه‌ی همه مدیران ما نیست در حالی که بسیاری از آنها با عملیات‌ها و شهدای ما هم رزم و هم دوره بوده‌اند.

تهیه‌کننده نمایش «شیر در زنجیر» ادامه داد: متاسفانه برای مدیران و خیلی از هنرمندان ما ریچارد سوم اهمیت بیشتری دارد. من هم تحصیلاتم تئاتر است. ریچارد سوم را خوانده‌ام و دوست هم دارم، اما برایم عجیب است که به اشکال مختلف درباره داستان ریچارد سوم نمایش ساخته می‌شود و فضاهایمان را از این دست کارها پر کرده‌ایم! سوال اینجاست که چرا احمد متوسلیان و دیگر قهرمان‌های ایرانی روی صحنه نمی‌روند؟! ما وظیفه داریم قهرمان‌ها را به مردم بشناسانیم.

میرحسنی در آخر به فضای این روزهای تئاتر اشاره کرد و گفت:«متاسفانه فضای نمایشی ما پر شده از آدم‌های عجیب و غریبی که مثلا با یک مشکل عجیب و غریب دست و پنجه نرم می‌کنند. در واقع فضای نمایشی پر از آدم‌هایی است که غم‌انگیز و افسرده‌اند. سوال این است که این نمایش‌ها برای از بین‌ بردن فضای غم‌انگیز و افسرده‌ای که برای بعضی از مردم وجود دارد، مفید است؟! ما باید روش تازه ای در تولیدات تئاتر در نظر داشته باشیم وبا نگاه متفاوتی به مسئال مختلف بپردازیم».