نمایش›آدم آدم است

نمایش، خود خود نمایش فارغ از سایر مسائل حاشیه‌ای، جالب و خوب بود و دوست داشتم، ولی حاشیه‌های منفی قوی‌تر از متن داشت متاسفانه که بر خوبی کار چربید و بهم اجازه نمی‌ده گزینه دوست داشتم رو انتخاب کنم.
چرا باید تماشاچی تا لحظه آخر تکلیفش معلوم نباشه که کجا قراره به تماشای نمایش بشینه و یا بایسته احتمالا؟! شروع نمایش با اون ایده جالب بود، ولی در صورتیکه به تعداد کافی جای نشستن برای همه تماشاگران وجود داشت. من واقعا متوجه این قضیه نمیشم که چرا راحتی تماشاگر حین تماشای نمایش انقدر بی اهمیت به نظر می‌رسه!! دیشب اگر جا برای نشستن پیدا نمی‌کردم قطعا سالن رو ترک می‌کردم، نه اینکه نازپرورد تنعم باشم یا خیلی باکلاس باشم که رو زمین نمیشینم مامانم‌اینا، ولی وقتی از قبل به من اطلاعی داده نشده که قراره 40% مخاطبین روی زمین بنشینند و از قضا قیمت بلیطشون و سایر شرایطشون هم با بقیه فرقی نداره و وقتی درب سالن باز شد هرکی زودتر رفت تو جای بهتری گیر میاره (!) این اتفاق رو کاملا توهین به خودم تلقی می‌کنم و لبخندهای پی در پی بازیگران قبل و حین تماشای نمایش هم چاره این مسئله نبود که نبود! حالا باز نشستن روی زمین رو قبلا تجربه کردم به دفعات، ولی توی این سالن به قدری جا کم بود که متاسفانه تماشاچی که به زعم اکثر قریب به اتفاق عوامل اجرایی «سرمایه تیاتر» به حساب میآد به شدت تحت فشار بود و اکثراً شاهد فشرده شدن افراد بودم، بعد از اتمام نمایش بیشترین جمله‌ای که به گوش می‌رسید این بود:
«پام خواب رفته»!!

القصه، خوب نیست عزیز من، خوب نیست برادر من، لااقل می‌نوشتید 20تا صندلی، بقیه بدون صندلی، کف زمین، رو تشک، که ملت تکلیف خودشون رو بدونن.

ضرب المثل مربوطه: هر گلی خاری داره!

نمایش رو دوست داشتم. هم به خاطر خود نمایشنامه که خیلی تأمل برانگیزه هم به خاطر بازیهای بازیگرها که در نقش خودشون حسابی غرق بودن.
ترفندی که در ابتدای نمایش برای ورود تماشاچیها به داخل سالن استفاده کرده بودن هم خیلی جالب بود و یه عده رو هول کرد که نکنه باید تمام نمایش رو ایستاده و در حیاط تماشا کنن :)))
اما نکته ای که به نظرم رسید:
من نمی دونم این درسته یا غلط یا اینکه باید این طور باشه یا نباید یا اینکه برای من فقط این طور بوده، اما به نظرم رسید که تو این نمایش جنبۀ کمدی کار مقدم بود بر مفهوم اصلی. یعنی در پشت بازیها و نمایشی که پیش روت می گذره باید گاهی چشمت به یه مفهوم عمیق می خورد. شاید اگه طنز رو یک مرکب تصور کنیم مفهوم باید سوار بر این مرکب باشه اما در این نمایش انگار سوار از پشت مرکب پیاده شده و در آن سوی اون قرار گرفته و در این حالته که دارن از جلوی چشم بیینده رد می شن ...
من از بابت تغییر هویتی که برای مرد اتفاق می افته و ماجرای فیل یاد شهر قصه افتادم که هویت فیل رو عوض کردند و همه چیزشو ازش گرفتن اما در اینجا ماجرا فرق می کرد. تأکید نمایشنامه به نظر من بر اینه که آدمها بی اونکه خودشون بخوان و به دلیل شرایط و اونچه محیطشون به اونها تحمیل می کنه تبدیل به آدمهایی می شن که هستن و هیچ ضرورتی در این ماجرا وجود نداره یعنی هرکسی به راحتی ممکن بود آدم دیگه ای باشه. مثل اینکه یکی تو یه کشور مسلمون دنیا می آد و ... دیدن ادامه ›› می شه یه مسلمون دو آتیشه و دیگری در یک کشور مسیحی به دنیا می آد و می شه یک کاتولیک متعصب. این دو تا به راحتی می تونستن جاهاشونو با هم عوض کنن. برای همینه که مدام رئیس جوخه تأکید می کنه برگ شناسایی خیلی مهمه و خود آدم مهم نیست. حکایت شناسنامه های ماست که چون توش چیزهایی نوشته شده ما هم خصوصیاتی رو بالاجبار برای خودمون قایل می شیم.
اما از همه چیز که بگذریم اینکه در بین سربازا در هر لحظه فقط مافوق حق فکر کردن داشت یه تیکۀ نغز و خیلی خیلی جذاب بود :)))