نمایش آپارتمان هم تمام شد و به صندوق خاطره ها پیوست و شاید دیگر هرگز در این صندوق باز نشود.
خاطره حضور در قالب نقشی چندوجهی ولی در ظاهر ساده
کاراکتری که در درون و در محیط اطراف خود تناقض و تفاوت های بسیاری را شاهد بود اما در روایت داستان بسیار ساده و روان به آن پرداخته می شد و قصد هم بیش از این نبود. قرار نبود با اثری بسیار عمیق و چند لایه و پیچیده روبرو باشیم. هدف بیان عمقی کم از شکافی عمیق بود بین نسل های مختلف و تفکرات مختلف و البته با چاشنی سودجویی و عوام فریبی.
حالا نمایش آپارتمان بعد از دو دوره اجرا و تقریبا یک سال و چند ماه همراهی با آن تمام شد و برای من انبوهی خاطرات باقی گذاشت. باید از همه شما مخاطبین گرامی که محبت کرده و برای دیدن ما تشریف آوردید تشکر و قدردانی ویژه داشته باشم که چراغ تئاتر به حضور شما عزیزان فروزان است.
دم همگی گرم و امیدوارم در اجراهای دیگر نیز امانت دار خوبی برای وقت، هزینه و چشمان زیبای شما باشم
دوستان همین الان از اجرای نمایش برگشتم....
اول بگم فصای صمیمی و کوچک عمارت نوفل لوشاتو رو خیلی دوست دارم. بی تکلف... ساده... عین خونه مادربزرگ....
تیاتر های این مجموعه هم معمولا خیلی ساده و بی تکلف هستند. انگار داری با رفیقت تو یه کوچه وقتی پیاده میری سمت خونه ؛گپ می زنی....
آپ آرت مان هم دقیقا همین سادگی و بی تکلفی رو داشت... داستان سرراست... دیالوگ های روان... بازی های صمیمی و بی تکلف... دکور ساده ولی موثر.... لذت یه شب گرم تابستونی رو حسابی به دل آدم می نشست
اما اگر بخوام دقیق بگم... داستان شروع داشت پایان هم داشت حتی ساختار هم داشت اما پرداخت نشده بود... به قولی دم نیومده بود اخرش نمی گفتی خب که چی ولی نکته اخلاقی هم دستت رو نمی گرفت...
کارگردانی و بازی ها خوب و در بعضی نقش ها عالی بودن.....
دکور کافی بود ولی تکمیل نبود....
در کل به نطرم ۳/۷۵ نمره این کاره...
فردا شب شب آخرشه ولی اگر دو دل هستید که برید یا نرید... به هوای یه شب که بی خیال دنیا باشید؛ می ارزه که ببینید این کار رو....
خسته نباشید میگم به همه بازیگران...خیلی روانشناسی نقش ها خوب پردازش شده بود و بازیگرها هم انصافا عالی بازی میکردند منکه خیلی لذت بردم پیشنهاد میکنم ببینید انرژی خوب و مثبتی داشت و از طنز اجتماعی و روانی برخوردار بود.