نمایش›ارباب پونتیلا ونوکرش ماتی

یک نمایش آهنگین یا موزیکال که من تا حالا نمونه اش رو ندیده بودم و برام جذاب بود. کارهای اخیر آقای شهرستانی به نوعی کلاسیک و اصیل محسوب می شه. پرداختن به مفهوم طبقات اجتماعی و تقبیح طبقۀ فرادست توخالی و کم مایه در چنین قالبی برام جالب توجه بود.
متأسفانه نمایشی خوب در سالنی خیلی ضعیف و بد اجرا می شد که تماشاچیها از یک سو به خاطر فشردگی و کوچک بودن جا در فشار بودن و از یک سو به خاطر مهربانی آقای شهرستانی (و البته خودشون هم عذر خواستن) که اجازه می دادن به کسایی که تقریبا تا اواخر یا شاید بهتره بگم تا اواسط نمایش هنوز وارد سالن می شدن و با سر و صدا و کاملا بی ملاحظه دنبال جاشون می گشتن یا صندلی این طرف و اون طرف می کشیدن و البته جای سؤاله که توی چنین سالن کوچکی چرا بلیط خارج از ظرفیت هم می فروشن که عده ای وسط اجرا بیان روی زمین تشک پهن کنن و بشینن ...