درباره متن:
انسان ها هنگامی که با هم حرف میزنند، نمیدانند چه میخواهند بگویند و سخن گفتن، جای نزدیک تر ساختن، آنها را بیش از پیش از هم دور ساخته و این خصوصیت شگفت انگیز و غیر عادی زیستن در عصر ماست.
در دنیای مدرن، عملا هیچ ارتباط حقیقی ای بین انسان ها وجود ندارد و تنها توهمی از ارتباط وجود دارد و زبان، که مهم ترین ابزار رابطه و شالوده کنش های آدمیست، نه تنها قدرت، که کارایی خود را از دست داده و کلمات بصورت بسته هایی آماده و از پیش تعیین شده و کلیشه هایی تکراری درآمده اند.
درباره اجرا:
در اینجا بر روی صحنه اتفاقی نمی افتد، چیزی گفته نمیشود.
در اینجا آدم ها را بعد از فاجعه میبینیم.
در اینجا ما فقط به احساسات لطیف تر بخش زنده وجودمان نیاز داریم.