نمایش›به طرز غریبی

صادقانه بگم سورپرایز شدم
انتظار کاری به این قوی ای و به این عالی ای رو نداشتم
اکثر عزیزان میدونند من با کسی رودربایستی ندارم و به قول آقای نادر برهانی مرند که در باره بنده گفته بودند داوود حرفشو بدون ملاحظه و بی پرده میزنه (جمله دقیقشون یادم نیست) من حرفم رو رک میزنم میخواد طرف خوشش بیاد میخواد نیاد!
عزیزان هم این رو قبول کردن که من رک هستم و از من ناراحت نمیشن (یا لااقل اینجوری نشون میدن!)
نمایش به طرز غریبی واقعا به طرز غریبی همه چیش خوبه
من انتضار یک کار خوب رو به پایین رو داشتم چون معمولا کارهای اول کارگردان های جوان اینگونه هستند، ولی این کار باعث شد نگاه من در انتخاب کارها برای دیدن یه کم عوض بشه، در جایی که کارهای بعضی از کارگردان های بسیار حرفه ای ما که گاها استخوان خورد کردند در تئاتر واقعا قابل دیدن نیست و در طول اجرا مدام آرزو میکنی کاش زودتر کار تموم بشه دیدن همچین کارهایی که کار اول هم به جساب ... دیدن ادامه ›› میان نعمته
آوا فیاض برای کار اولش ژانر فوق العاده سختی رو انتخاب کرده (نمایش مستند) چون به نظر من اگه نشه گفت سخت ترین ولی میشه گفت یکی از سخت ترین و صد البته جذاب ترین ژانرهای تئاتر نمایش مستند هست
در این کار همه چیز خیلی دقیق و حساب شده چیده شده
متنی خوب در اختیار داشتن خودش اولین قدم در ارائه یک کار عالی هست که در این کار شاهد یک متن فوق العاده هستیم
در طول اجرا چند نقطه از کار واقعیت و تمرین، نمایش و زندگی انقدر با ضرافت و دقت و ریز مخلوط میشه که تماشاچی واقعا میمونه که کدومش واقعا نمایش هست و کدومش تمرین و این مسئله نه تنها باعث آزار تماشاچی نمیشه که باعث لذت بیشتر از کار میشه
این ضرافت اول از همه برمیگرده به کار کارگردان و بعد تیم بازیگران، بازیگران انقدر بازی هاشون خوب هست و انقدر بده بستان خوبی بینشون جریان داره که من تماشاچی گاهی فراموش میکردم که دارم یک نمایش میبینم
در جای جای کار هرکدوم از بازیگران زیر نوری موضعی قرار میگرفتند و داستان زندگیشون رو که به نوعی پیوندشون زده بود به کارشون میگفتن، داستان هایی تلخ که البته به واقعیت خیلی خیلی نزدیکند، یادمون نره از تئاتر مستند حرف میزنیم نه قصه های پریان!
به کل گروه خسته نباشید میگم و آرزو میکنم ای کاش سالن بهتری در اختیار اینگونه کارهای خوب قرار میگرفت...

به نظرمن بازیگری یه بهانه بود, آدما تو هر شغلی و هرکجایی که باشن یه داستان دارن, یه داستان شاید جذاب برای مخاطب, یه داستان شخصی که به طرز غریبی اکثر مخاطبا درکش می کنن.
.
دست مریزاد آوا فیاض, مخاطب اونقدر محو تماشای نمایشت شده بود که حتی سرشم بر نمی گردوند, اونقدر با نمایشت ارتباط برقرار کرده بود که با خنده هاش و حرفاش واکنش نشون می داد.
.
بازی با ذهن مخاطب, در ابتدا و انتهای نمایش برای من بسیار جذاب بود جملات کوتاهی که مخاطب تا میخواست روش تمرکز کنه باید به جمله ی نفر بعدی گوش می داد.
.
زمان بندی عالی برای مونولوگ ها و تعریف داستان های شخصی یکی دیگه از نقاط قوت این نمایش بود منِ مخاطب کاملا منتظر مونولوگ های جذاب بازیگرا ... دیدن ادامه ›› بودم.
.
اما همونطوری که گفتم بازیگری یه بهانه بود بهانه ای که به نظر من تنها به دلیل توانایی حرفه ای که کارگردان در اون داشت انتخاب شد و به نظرم چقدر خوب اتفاقات رخ داده و واقعی درونش بیان شد.
.
و مجددا باید دست مریزاد گفت به کارگردان این کار که بازیگران درست و قالب هر نقش رو انتخاب کرده بود, بازیگرایی که چند برابر به مخاطب کمک کردن تا داستان رو بپذیره.
.
خسته نباشید به همه ی گروه به طرز غریبی که عالی بودن, تک تک شون
.
فقط یه انتقاد بسیار جدی بهش وارد بود کار با دهه هفتادی هارو مسخره نکنید