نمایش›بوف کور

سخن کارگردان:
بوف کور هدایت را اگر خوانده اید که خوش به حال ما و اگر هم نخوانده اید این اجرا می تواند اصـلا نام دیگری داشته باشد. آنچه می بینید محصول زحمات و تمرین یک گروه سی نفره طی مدت یک سـال در شرایطی سخت و در جدال با بحرانی به نام کرونا است تا تجربه مواجهه زیستی خودمان را با حداکثر توان تقدیم دیدگان مهر افروزن شما کرده باشیم و امید است که مقبول حضورتان گردد. سخن نویسنده
حالا که این یادداشت کوچک را برای شما می‌نویسم و درست حالا که شما در مقدمات اجرای این نمایشید، من در دورترین نقطه از بوف‌کور ایستاده‌ام. در دورترین نقطه از تئاتر. این نمایشنامه غیرعادی‌ترین متن نمایشی من است. شکل و نوعی نگارش این متن را مرتکب شدم که نه هرگز خودم تکرار می‌کنم و نه به ‌عنـوان یک مدرس به کسی توصیـه می‌کنم. شاید این اثر یک بغض بود برای ظلمی که هدایت و هدایت‌ها در زمان حیات به روانشان و پس از مرگ به نامشان تحمل می‌کنند. برای مـن بوف‌کور ادای دین به هدایـت بود، نه یک اثر و نه چند اثـرش، کما ‌اینکه می‌بینید این نمایشنامه، جز نام و چند اشاره چیـزی از بوف‌کور یـدک نمی‌کشد. بوف‌کور من ادای دینی بود به صادق هدایت که در فضـای نمایشنامه شکل می‌گیرد [یا باید می‌گرفت] نه در داستان. ادای دین به فردی که رنج اندیشیدن را در بستری که نیاندیشیدن بهترین تضمین‌کننده‌ی عافیت است، تاب آورد.یا شاید هم نیاورد.

توجه: از ورود افراد با داشتن علائم بیماری به تالار جلوگیری خواهد شد. همچنین داشتن ماسک الزامی است.