نمایش›درنگ

انتشار نقد دوستان در مکث

سلام بر دوستان من دیروز موفق شدم کار "درنگ" رو ببینم. یک کار نمادگرا و بدون دیالوگ که موسیقی و حس در اون خیلی پررنگ نقش دارند. نمادگرایی نویسند و کارگردان که خودش هم تو بازی هست در همه جای کار دیده میشه. المان های کوچیک صحنه بعنوان نماد مورد بازی پرحسی قرار میگیرند و تماشاچی از حس خوب بازیگرها میتونه با کار همراه بشه. حس های نقاش که در انتهای صحنه در محفظه ای مشغول نقش زدن سرنوشت این زن و مرد در جلوی صحنه است، روی بوم نقاشی و دیوارهای پوشیده شده از نایلون های بیرنگ فرم میگیره و حسش به این زوج متعامل منتقل میشه. نماد های سمبلیک با تکه های کوچک پلاستیک فقط از طریق حس منتقل میشند و در نبود دیالوگ به تخیل تماشاچی اجازهء پرواز میدند. از همین نظر با تقویت نور، صحنه و لباس نویسنده همه چیز رو نمادین کرده و بنظرم بخوبی هم به تماشاچی منتقل میشه. این انتقال با تماس های بازیگر و تماشاچی، و حتی ورودشان به داخل محدودهء تماشاچی ها بسیار تقویت میشه. از همین رو ارتباط با کار در تماشاچی محتوم و بی تردید است.
از سوی دیگر، وقتی داستان رو بعنوان یک روایت حسی در نظر بگیریم میبینیم که نویسنده چیز زیادی برای گفتن نداشته. در واقع نمیشه این نمایش را دارای یک بعد روایی دانست و حتی در صحبتی که من خوشبختانه تونستم با خود نویسنده داشته باشم، این امر یک موضوع عمدی در کار بوده. نویسنده و کارگردان نمایش در نظر داشته کاری حسی اجرا کنه که بقول خود ایشان باید معانی در ذهن تماشاچی شکل بگیره. عاملی که در این بی نظمی عمدی میتونه همه چیز رو به هم مرتبط نگه داره ... دیدن ادامه ›› آزادی خلاقانهء نویسنده در ایجاد تصاویر و موقعیت های حسی بین بازیگرهاست، وگرنه تماشاچی در بخش های مختلف نمایش سردرگم از رشته های در هم پیچیده ای که ارتباط مشخصی با هم ندارند متحیر می ماند. یک قطعهء وادویل در ترکیب موسیقی و حرکت در پیش چشم ماست که حتی عدم وجود حرکات موزون یا حتی کمی همراهی فرمالیسیتی بازیگران با موسیقی و نور ما رو هر چی بیشتر در تردید نسبت به قصد هنری نویسنده نگه میدارد؛ امری که شاید ما را ناامید از دریافت یک نمایش از سالن روانهء خانه کند.
روی هم رفته این خاصیت اصلی "درنگ" است که ما را به دنیای فکری آزادی دعوت میکند که زنگ تفریح مراودات کلامی در دیالوگهای دراماتیک است و حرکت فیزیکی-حسی بازیگر در مینیمالیسم عوامل نمایشی به ما تئاتر سرچشمه ها را یادآوری میکند. این آزادی فکری در آزادی عمل بازیگران تا حدیست که هرشب نمایش پایانی دیگر دارد و نقاش که نقش خالق این دنیای مینیمال را بازی میکند، در شبهای گذشته دستش مجروح شده، و شاید شبی بدست مخلوق کشته شود. اینهمه رهایی در خود حسی شفاف به تماشاچی القا میکند که به زعم من بزرگترین دستاورد "درنگ" است.
باتشکر از خانم حدادی

وحید جانفرسا
بیست و یکم خرداد ماه یکهزارو سیصد و نود وپنج