«همسرایان!» نگاهی آزاد از نمایشنامۀ «مدهآ» اثر اوریپید است. زنی، در راه انتقام از خیانتِ شوهرش، دو پسرش را کشته است، در حالی که عدهای شاهد و مترحم این رویدادند. در واقع، ترحمِ بیجای آنهاست که سبب رخدادنِ این ماجرا میشود. حال همۀ شاهدان و مترحمان، در سالنِ شهر گرد آورده شده و در پیِ متقاعدکردنِ محقان و مسندنشینان شهر هستند؛ مؤاخذه شده و از خود دفاع میکنند. آنها هرشب ماجرا را به تصویر میکشند تا راه نجاتی پیدا کنند؛ به سخنی دیگر، شاهدان واقعه خودشان باید از فرصتی که به آنها داده شده استفاده کنند تا
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
واقعا متاسفم برای بعضیها که اسم خودشون رو گذاشتن تماشاگر!!ا دیشب حدود بیست دقیقه از اجرا گذشته، درحالیکه صحنه در سکوت مطلق بود و کل جماعت بازیگر تمرکز کرده بودند روی یک نقطه، و یک بازیگر خانم بصورت متمرکز به سمت تماشاگران آمد تا چیزی از روی زمین برداره، و شروع کنه به گفتن یک مونولوگ طولانی، یهو یه خانم تماشاگر عین پرنده پرید وسط صحنه طوریکه نزدیک بود با بازیگر نگون بخت برخورد کنه!!
اولش فکر کردم این حرکت جزء اجراست ولی بعد ایشون خیلی شیک با اعتماد به نفس درو باز کردن و تشریفشون رو بردن بیرون!!
یعنی واقعا نمیشد چند ثانیه صبر کنی که این بازیگر از اون نقطه دور بشه؟؟!!
من به سهم خودم از کل گروه عذرخواهی میکنم
نمیدونم والا مریم جان داره چه اتفاقی میافته!!!
اصلا این روزا آدم یه چیزایی میبینه،یه چیزایی میشنوه احساس میکنه وارد یه کشور دیگه شده،انقدر همه چیز براش غریبه..!!
دیگه تعجب کردن هم داره خسته کننده میشه..
متاسفانه ما هر روز شاهد این رفتارهای زشت و دور از شان تئاتر هستیم...در اجرای امشب هم آقایی با ژست عکاس از ابتدای نمایش تا به آخر ما را با صدای شاتر دوربین شان مستفیض کردند و در همان ابتدا هم درپوش لنز دوربین شان افتاد زیر پای بازیگران!!!....و وقتی در آخر نمایش من به کارگردان اعتراض کردم در کمال تعجب گفتند عکاس ها نمیتوانند صدای شاتر را کم کنند!!!!....احتمالا با اصول عکاسی تئاتر آشنا نبودند و آن آقای به ظاهر عکاس هم کار با دوربین را بلد نبود....در کل به نظرم نمایش خوبی آمد ولی من لذتی نبردم.
دقیقا سارا جان
هر نمایشی هرقدر هم که خوب باشه، وقتی در فضایی بدون آرامش اجرا بشه و اعصاب تماشاگر هر لحظه تحت تاثیر یک اتفاق مورد هجوم قرار بگیره، نمیشه ازش لذت برد.
البته این اتفاقی که شما تجربه کردین بدتره!!
چون آدم انتظار داره حداقل گروه اجرایی، خودشون واسه اجراشون ارزش قائل باشند و زحمتی که کشیدن رو با چنین بی توجهی هایی هدر ندن