نمایش›هم‌طناب

"درباره نمایش هم طناب"
1- "تئاتر" ماهیتا فرصت "مستند بودن" را از خودش دریغ میکند چرا که ذاتا یک نظام نشانه ای خودبسنده همچون زبان است که برای بیانگر بودن ، چاره ای جز رجوع به خودش و المانهای سازنده اش ندارد و لذا ماهیتا امکان رجوع به برون ذات خودش را ندارد . تئاتر نمیتواند چیزی را بگوید بدون آنکه آنرا نشان بدهد و به محض نشان دادن یک موضوع در تئاتر - از آنجا که همه چیز در تئاتر نشانه و برساخته است - از جهان واقع فاصله میگیرد و چیزی غیرمستند خواهد شد . این مهم ترین چالش یک نویسنده/کارگردان برای اجرای یک اثر با داعیه مستند است .
2- نمایش هم طناب به عنوان یک نمایش (نه صرفا به خاطر مستند بودنش) کاری استثنایی بود . جرات بر هم زدن قراردادهای عادی نمایش ارسطویی و آشنایی زدایی المانهای تئاتریکال همچون صحنه ، نور ، گریم ، دیالوگ ، ... از ارزشهای والای این نمایش سترگ و بی ادعا بود .
3- طراحی صحنه این نمایش یک شاهکار بود . ایجاز ، مینیمالیزم ، فاکشنالیته و اجرایی بودن این طراحی فوق العاده جذاب بود . هرچند که با برخی تمهیدات مانند ارتفاع بیشتر ، یا ایجاد مسیرهایی که بازیگران باهم برخورد داشته باشند میتوانست کمی ایده را بهتر پیاده کند ولی تا همین حد هم عالی بنظر میرسید .
4- من شخصا سالهاست که بازی کسانی مانند نوید محمدزاده و سعید چنگیزیان رو دنبال میکنم . شاید به جرات بگویم این بازی آنها را از بهترین کارهایشان میدانم . چرا که تمام ابزارهای اجرایی از آنان گرفته شده بود و فقط مانده بود فیگور ، بیان و ریتم که نه تنها این دو عزیز که همه بازیگران محترم به بهترین ... دیدن ادامه ›› وجه از آنها بهره بردند .
5- به عقیده بنده کارگردان در یک تئاتر ، وظیفه ای جز "ایجاد امکان انتقال معانی از متن به ذهن مخاطب" ندارد . وظیفه ای به غایت دشوار که هر چه کارگردان به آن پابندتر میشود از متن بیشتر فاصله میگیرد و این چالش در تئاتر مستند ویرانگر است . آفرین به کارگردان این اثر که به بهترین وجه خودش را سپر بلا قرار میدهد تا متن نجات پیدا کند . خودش را از همه لوازم طنازی صحنه منع میکند تا در نهایت ، تصاویر ذهنی که در ذهن تماشاگران این اثر نقش میبندد نه مانند نمایشهای عادی ، تصاویری یکپارچه و توتال بلکه مانند "تجربه زندگی" کاملا متکثر ، فردی و برساخته ذهن شخصی تماشاگران باشد . درست مانند تصوری که از زندگی روزمره داریم و هر روز آنرا ، به مستندترین وجه ممکن ، "تجربه" میکنیم ....
6- "مهین صدری" ما را به آرامش دعوت میکند ، ما را نه به "نگاه کردن" که به "دیدن" ، به درک مکانیزم پست مدرن ، متکثر و شکسته شده حقیقت قطعه قطعه جهان معاصر - که به میانجی رسانه ها و جامعه تشدید شده است - دعوت میکند و از ما میخواهد تا در پس هر پازل مستند از وقایع روزمره ، وجهی از "نظام ارزشی حقیقت" را به میانجی تجربه و عقل ببینیم و به جای "ذات انگاری" ، به "پدیدارها" نگاهی دوباره بیفکنیم ...
حیف است این دعوت را بی پاسخ بگذاریم ...
اثر را بسیار پسندیدم . (نمره 100 از 100)

به قول آقای کوهستانی، تئاتر مستند، باید از همون اول در بروشور نمایش هم اعلام کند این یک تئاتر مستند است. و از این جهت مخاطبانی که به تماشای اثر می نشینند می دونن که با یک اثر مستند مواجه هستند. نمی دونم شخص من با تئاترهای مستند ارتباط خوبی برقرار می کنم یا تئاترهای مستندی که تا حالا دیدم همه تئاترهای خوبی بودند به هرحال هم طناب هم در لیست "ویران" و "احساس آبی مرگ" و "یک مونولوگ " و دیگر تئاترهای مستندی که دوست داشتم قرار دارد. بازی خوب بازیگر ها که به عنوان المانی ارزشمند در جهت ساختن فضا برای مخاطب مطرح بود رو کنار بگذاریم (جون فقط همین قدر سرم می شه که بگم بازی ها خیلی خوب بود) ایده ی اجرایی نمایش خیلی خوب پرداخت شده بود. اما شخصن معتقدم متن این کار با یک دراماتورژی صحیح قابلیت این رو داشت که به صورت دیالوگ بین بازیگران اجرا بشه که فکر می کنم در این صورت از اثرگذاری دو چندان برخوردار می شد. این گزارشی که خانم صدری بر اساس اون متن هم طناب رو نوشته بودند(یا شاید به جای نوشتن واژه ی پیاده کردن متن صحیح تر باشد) به شدت گزارش دراماتیکی بود! جوری که به سختی می تونم بهش بگم گزارش. بازیگران در متن فعلی خود گزارش رو در قالب مونولوگ هایی برای مخاطبان اجرا می کردند. اما این متن گزارش بالقوه شدیدن متن کنش مندی بود. یک دراماتورژی صحیح (شاید توسط خود خانم صدری) می تونست براحتی کنش های مستتر در این گزارش مستند رو نمایشی کنه و به اصطلاح متن گزارش " دراماتیزه " بشه. حتی در جاهایی منولوگ های بازیگران جوری ادا می شد گویی خطاب به شخص خاصی که مثلن مقابل سعید چنگیزیان است گفته می شود اما اینطور نبود. این آدم ها فقط دارن توی تنهایی خودشون توجیه های خودشون رو میارن شاید تسلی ای پیدا کنن. این آدم ها همدیگر رو نمی بینن. همانطور که دو سال پیش همدیگر را نمی دیدند