شاید بخواد بره از اینجا ... این ترس ِ رفتنش حس کاملیه... ترس تمام و کمال... چمدونهاش رو میذارم صندوق عقب و میریم سمت فرودگاه ... یه کلمه حرف نمیزنم ... با اولین کلمه ممکنه قلبم منفجر بشه، حتماً تو فرودگاه یه جک رو مرور میکنم تا از گیت عبور کنه ... بعد میرم رو سکو بیرون میشینم، کُتم رو میندازم رو صورتم و تا صبح گریه میکنم. حتی جاشو انتخاب کردم... رو سکو بعد از اونجایی که تاکسیها میایستن یا شایدم تو پارکینگ طبقۀ اول روی پلهها... هیچ کس نمیپرسه چرا گریه میکنی؟ تو فرودگاه عادیه.
درباره نمایش:
دور جدید اجرای حیاط(ت)ناتمام خانه ورنوسفادرانی شروع شد. اینبار حیاطی در کار نیست، شاید ورنوسفادرانی کمی جلوتر رفته، در ذهنش کمی به رؤیای ساختن خانهای بزرگ نزدیکتر شده،شاید دیگر نمیخواهد ترسش از تنهایی در یک خیابان را با مخاطب شریک شود. شاید اینبار در رؤیابافی ماهر تر شده باشد. شاید تصمیم گرفته از ترسهای دیگرش صحبت کند. تماشاگر اینبار اگر میخواد روایت کامل را از دست ندهد باید صندلیاش را ترک کند، راه برود، بایستد و ببیند.
مدت زمان نمایش ۹۰ دقیقه است که در بیشتر لحظات تماشاگر ایستاده یا در حال حرکت است.
- از همراه داشتن فرزندان زیر ۱۴ سال خودداری نمایید.
درهای سالن ۱۵ دقیقه مانده به زمان اجرا باز میشود.
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
به عنوان اولین تئاتر محیطی که دیدم خوشحالم که این انتخاب رو کردم چون زده نشدم از اجرای محیطی و بازی خانم زمان و آقای سعیدی که به شدت مسلط بودن و خانمی که فلوت میزد چقدر جذاب بود
و من آخرین اجرا رو رفتم و خوشحالم که از دست ندادم
ممنون ازتون❤️
اطاق من توی محل کارم هم همین طوری بود ،، همه چیز همون جوری بود که نفر قبلی گذاشته بود ،، نه یه خودکار خاص ، نه یه دفترچه ی خاص ، هیچی
همه چیز آماده شده بود برای یه نفر که بره و دیگه برنگرده…