نمایش›لاسارو

خسته کننده بود.
فکر میکردم تنها منم که چنین احساسی داشتم ولی با خوندن نقد کسانی که نمایش رو دیده اند، احساس بهتری کردم.
رشتم تئاتر و تقاشی و هیچ چیز مربوط به هنر نیست ولی می فهمم لذت بردن از یک نمایش، فیلم یا نقاشی چجوری باید باشه. توی این نمایش یک چیزی کم بود. گم بود.

انگار چیزهایی که بازیگرها باید می گفتند دو تا مترجم جدا داشتند، یه موقعی متکلف و رسمی و شعاری (مثل ابتدای نمایش زمانی که مادر لاسارو بعد از فروختنش میره بالای منبر) و گاهی معمولی و زبان عام.
به نظرم انرژی بازیگرها تلف شده بود و می تونستند با سطح پایینتری از صرف انرژی، کار رو جمع و جور کنند. البته شاید اون موقع کلا تیشه به ریشۀ نمایش زده می شد و هیچ چیز قابل دفاعی نداشت.
غیر رسمی. واقعا بازیگرها هر شب تکه های نون رو از زمین برمیدارند و میخورند؟ مریض نمی شن؟؟؟؟؟؟؟؟