نمایش›من

خداقوت
حرفی برای گفتن نمیذاره
کار فوق العاده ای بود
حتما باید دید
خیییییلییییییی دوست داشتم

چقدر خوشحالم که در آخرین اجراها، تماشای این نمایش رو از دست ندادم؛ کار جذاب و خاصی که در نوع خودش منحصر به فرده و مرزهای زیادی رو می‌شکنه.
یک سن کوچک (احتمالاً بین ۲۰ تا ۳۰ متر مربع) + بیش از ۴۰ نفر بازیگر = ؟
یعنی به هر بازیگر کمتر از یک متر مربع فضا می‌رسه... در همینجا نور پردازی از دور خارج می‌شه، چون هر پرژکتور فضایی بین دو تا پنج متر مربع رو روشن می‌کنه پس مقولهٔ تأکید که فلسفه وجودی نورپردازیه بی‌معنا می‌شه.
دکور هم از صحنه خارج می‌شه، چون فضایی برای اون باقی نمی‌مونه.
اگر ندیده بخواهیم پیش داوری کنیم، باید دورِ مقولهٔ اکت و حرکت رو هم از همون اول قلم بگیریم؛ حرکت... اون هم با ۴۰ نفر تو فضایی کمتر از یک اتاق پذیرایی!!!!
پس تنها امکان موجود دیالوگ خواهد بود... در نتیجه نباید به تئاتر دعوت شده باشیم، احتمالا قراره خوانشی، کنفرانسی چیزی اتفاق بیافته (این پیش‌داوریه).
اما... فرهاد تجویدی با نوعی هوشمندی خارق‌العاده، تئاتری رو مبتنی بر حرکت و بدن طراحی کرده که ویژگیهای پرفرمنس رو داره. او با زیرکی، بدن ... دیدن ادامه ›› رو جایگزین دکور کرده؛ حتی ویژگیهای فیزیکی هر بازیگر از دید او دور نمونده و از اونها بخوبی استفاده کرده. دیگر اینکه در اینجا برای تأکید بجای نورپردازی از دیالوگ استفاده شده... یعنی بجای پروژکتور، این دیالوگه که توجه شما رو به بخشی از صحنه که در اون جریان اصلی روایت اتفاق می‌افته جلب می‌کنه... و البته یکدست بودن رنگ لباسها و حذفِ (به دیدِ بنده آگاهانه) موسیقی، این جنبهٔ تأکیدی دیالوگ رو افزایش داده.
اما در مورد محتوای اثر... شعار و فریاد به خودی خود چیز بدی نیست؛ زمانی شعار دادن چیز مشمئز کننده‌ای می‌شه که هیچ تحلیل، تعمق و بیان مسأله‌ای در اون اتفاق نیافته و فقط به سطحی‌ترین بخش شعار یعنی ادای کلمات بسنده بشه؛ اما در این نمایش تحلیل نسبتاً جامعی رو از دغدغه‌های مورد نظر نویسنده و کارگردان شاهدیم و نیز شاهدیم که مسأله بطرز روشن و باورپذیری واکاوی می‌شه، پس در حد شعارِ صرف باقی نمی‌مونه.
در پایان اینکه تئاتر هم مثل هر رسانهٔ دیگری (مثل سینما، تئاتر، رادیو، تلوزیون، کلاس درس، مجلس وعظ...) قطع نظر از نظریهٔ عام هنر، از قاعده کلیِ «رسانه» هم پیروی می‌کنه، یعنی «ابزار انتقال پیام»؛ بعبارت دیگه استفاده از تئاتر بعنوان «ابزاری» برای انتقال پیام بخودی خود ناپسند نیست، بلکه کیفیت اون پیامی که قراره از طریق این رسانه منتقل بشه و نیز نحوهٔ انتقالش، ارزش اون اجرا رو تعیین می‌کنه...