نمایش›من یه زنم، صدامو می‌شنوین؟

خوب اول از همه خسته نباشید به نویسنده و کارگردان نمایش خانم کاملیا غزلی و سرکار خانم غزاله مشعشعی با صدای خارق العاده شون.
من در حایگاه نقد اثر نیستم.... صرفا حس و حالم رو میگم...
این اثر من رو یاد کار پنج ثانیه برف انداخت... نمیدونم جرا کارهای ایرانی این قدر تلخ هستن.. فکر کنم یکم سیاه نماییش زیاد بود.... الان یکم اوضاع بهتر شده....واقعیت جامعه همینقدر تلخ هست ولی کاش به جای نشون دادن این همه تلخی یکم تو نمایش‌ها راهکار بدیم به تماشاجی.. چون واقعا سواد عمومی در برابر این تلخی به شدت پایین...
در مورد بازیگرها هم بگم که دمشون گرم تمرکزشون عالی ادای دیالوگ‌هاشون عالی ولی به نظرم تکرار زیاد داشت که اونم مربوط به متن...
و در پایان باز هم بگم تلخیش به اندازه‌ای زیاد بود که نه اشک داشت نه غصه فقط درد داشت... نمادسازی ها هم بسیار عالی بود....
در کل باید بگم برا یه تلنگر زدن به وجدانمون لازم این تئاتر‌های اجتماعی....
آها قطعه موسیقی آخر و اول کار خیلی هوشمندانه انتخاب شده بود