نمایش›من یه زنم، صدامو می‌شنوین؟

جناب على برادران گرامى، باوجود اینکه نمایش رو ندیدم و البته محق نیستم که قضاوتى درباب نمایش داشته باشم،،، چه خوب و چه بد... اما باید بگم، باتوجه به پیشینه ى بلند هنرمندان عزیز ما خاصه بانوان، در تداوم تصویر سازى یکسان از زنان که به طرز ناباورانه اى منزجر کننده و ناراحت کننده ست،،، شاید بتونم تصویر کلى از این نمایش باتوجه به "اسمش" داشته باشم.... که از قضا اسم این نمایش براى من نه تنها جاذبه نداشت که البته دافعه هم داشت.... یاد فیلم هاى بانوى عزیز کارگردانى افتادم که فیلم هاشون به ظاهر در جهت احقاق حقوق زن هاست اما در واقع درجهتى کاملا عکس عمل مى کنند ونتیجه اى حز دو قطبى کردن جامعه و رواج کینه توزى نداره...
من مخالف این قضیه نیستم که جامعه مشکلات عدیده و بزرگى داره که بخش بزرگى از اون مربوط به بانوان ه...اما نشون دادن یک تصویر مداوم و واحد توى آثار هنرى( اعم از ادبیات و کتاب، سینما و تاتر) واقعا دردناکه... چهره اى که از بانوان همواره داره نشون داده میشه،، یک زن سرخورده ى حقیر و مختصر و منفعل و البته ترحم برانگیز... که هیچ کارى براى خودش و بهبود شرایط ش انجام نمیده...که فقط قصد داره احساسات مخاطب رو متاثر کنه ... دیدن ادامه ›› ولاغیر...تصویر زنى که حتى خودش هم ترجیح میده مظلوم باشه و مظلوم نمایى کنه و حلب ترحم و توجه کنه تا اینکه آگاه باشه و مطلع و مبارزه کنه... ترجیح میده منفعل باشه تا پویا... آثارکه فقط تیره بختى و رنج رو نشون میده بدون اینکه حتى آسیب شناسى بشه این جریان...
بازهم میگم من این نمایش رو ندیدم و قصد نقد و یا ارزش گذارى هم ندارم... فقط تصویرى که از آثارى که به مقوله ى زنان و مشکلات شون تو ذهنم وجود داشت رو مطرح کردم.