نمایش›بیماری خانواده میم

نمایش رو شب آخر دیدم و لذت بردم. به نظرم، علت جذابیت نمایش، خلق شخصیتهایی بود که در درونشون تناقض داشتند.
شخصیت خواهر بزرگ‌، نماد دوگانه فداکار-طلبکار بود که این حس تناقض رو از ابتدا تا انتها خیلی عالی منتقل میکرد. صحنه درگیری با پدر و ثانیه های بعدی بسیار تاثیرگذار بود.
شخصیت پدر، دوگانه ناتوان-رییس خانواده بود که قسمت اول خوب ولی قسمت دوم شخصیت به اندازه کافی حس رو منتقل نمیکرد.
شخصیت خواهر کوچک، دوگانه یاغی- عزیز دردونه بود که قسمت اول شخصیت خیلی بهتر احساس میشد.
پسر خانواده، دو گانه فرد لاابالی- پیوند دهنده اعضای خانواده بود که یسیار عالی ایفا شده بود.
تازه متوجه شدم چقدر این نوع شخصیت ها دور و برمون زیاد داریم.در مورد جنبه های دیگه هنری خیلی سردرنمیارم. در کل ، به نظرم، تئاتر تنها جایی هست که پیچیدگی های مربوط به مسائل اجتماعی و انسانی در کشور داره مطرح میشه. امیدوارم حفظ بشه.

اگه دنبال حال خوب هستین حتما برای این نمایش وقت بذارین همه بازیگراش درست و بجا انتخاب شدن.