نمایش›مونس

آیا پرداختن بیش از اندازه به یک دوره تاریخی خاص ایرادی دارد؟ شاید پرداختن بیش از اندازه به حوادث و اتفاقات یک دهه پرمخاطره ایراد چندانی نداشته باشد، اما ایراد از زمانی شروع می‌شود که نمایشنامه‌نویس بدون درک آن شرایط با نگاهی سطحی بخواهد سوژه‌ای را زخمی کند.
نمایش مهرداد کوروش‌نیا با نام «مونس» مصداق بارزی از همین اصرار بی‌فایده بر بازسازی گذشته است. «مونس» داستانی یک خطی دارد و قرار است چشم‌انتظاری‌های مادری که پسرش را به جبهه فرستاده روایت کند، ولی آنقدر درگیر حرافی‌ و صحبت‌های بیهوده می‌شود که در پایان اثرگذاری‌اش را هم از دست می‌دهد.
تحلیل‌های سطحی نویسنده متن از شخصیت‌های نمایش، نه تنها تماشاگر را با خودش به دهه 60 و 70 نمی‌برد، بلکه بیشتر یاد فیلمفارسی‌ها می‌اندازد. شخصیت‌های نمایش که همگی زن هستند به شیوه‌های کلیشه‌ای که بارها در فیلم‌ها و نمایش‌های مختلف امتحانش را پس داده معرفی می‌شوند. جار و جنجال و جیغ و هوارهای بی‌مورد شخصیت‌ها در کنار دیالوگ‌هایی که نه قدرت پیش‌برندگی داستان را دارند و نه معرف شخصیت هستند انگار بیشتر برای کش‌دار کردن زمان نمایش نوشته‌ شده‌اند...

http://javanonline.ir/fa/news/760402/