نمایش›اسکار

امشب به تماشای اثر اسکار نشستم.
در مجموع کار خوب و قابل قبولی بود، دو المان اصلی حقیر را تا نیمه های کار مفتون خود کرده بود. کمدی های تیزهوشانه و ظریف ، و بازی های شاهکار بازیگران که همگی در یک لِوِل استاندارد و درست قرار داشتند.
مشکل اصلی من متن بود که یک غایب تمام عیار داشت: "قصه"
و هزاران مشخصه نامربوط و بلااستفاده در متن: زیدان، ماجرای پول، کشش احساسی بین رضا و ماهی، خواندن نوید، اتود رپ کردن هنرجویان هشت میلیمتری برای رضا کولقانی، ماه گرفتگی دست ماهی، مهم تر از همه خود مقوله اسکار. این نمایشنامه به قول یکی اساتید "سوپ کلمات" بود و حقیقتا تا خود صبح می توانم بابت این کلاف های بی سر و ته و بی ربط غر بزنم. تا لحظه ای که دیالوگ "و اسکار تقدیم میشود به هیت لجر" پخش نشده بود فکر می کردم در حال تماشای یک شاهکار روان هستم اما امان از آن پایان بندی که نه تنها رنگ و بوی جدی به اثر نداد که هزاران پله به سقوطش سوق داد.
امیدوارم نقد حقیر باعث پیشرفت و ترقی شمایان بشود.