نمایش›ریش فیدل غبغب مرکل

نمایش های کمدی از این جهت که باعث شادی مردم می شود همیشه محبوب بوده و هست اما در مورد کمدی تلخ...دلیل وجود کمدی تلخ چیست؟اینست که آخر داستان ما به نتیجه ای برسیم و از آن پند بگیریم.اما این تئاتر(ریش فیدل غبغب مرکل که اسمش هیچ ربطی به موضوع و داستان نداشت) چه پندی داشت؟ چه میشد از آن برداشت کرد؟؟
اگر نمایش را دیده باشید حتما در پایان متوجه خواهید شد که وقتی چراغ ها خاموش می شود و نمایش به پایان میرسد همه حضار سکوت کرده اند و منتظرند...منتظر ادامه نمایش..هیچ کس بلند نمی شود تا شروع به تشویق و دست زدن کند چون اصلا فکر نمی کند که نمایش تمام شده باشد! تا وقتی که بازیگران همه باهم وارد می شوند و تعظیم میکنند و ما تازه می فهمیم آها! پس تمام شد! به قول شهرزاد قصه آقای حسن فتحی، فیلم (در اینجا تئاتر) " نباید طوری باشه که آدم بگه خب که چی!؟؟"
داستان تئاتر ریش فیدل غبغب مرکل شروعی خوب و حتی می شود گفت عالی دارد اما هرچقدر جلوتر میرود زشتی ها و پلیدی هایی به نمایش می گذارد و در پایان مخاطب به طور گیج کننده ای تنها می ماند. این زشتی ها و رذالت های اخلاقی از ابتدا با دزدی شروع و با فحشا ، زنا ، مستی و آدم کشی و دروغ به پایان میرسد. و بدتر از همه و در واقع انتقاد اصلی بنده اینست که همه این اعمال پلید کاملا عادی و نرمال نمایش داده میشوند.
در یادداشت کارگردان آورده شده: " چقدر صاحب آنچه ادعای داشتنش را داریم هستیم؟ از احترام های متقابل مان، وجب وجب خاک پر گهر، تاریخ پر شکوه، نفت، ادبیات و...گاهی به سرم می زند که نکند تمامشان عاریه باشد..."
به ... دیدن ادامه ›› نظر می آید قصد و هدف، نمایش ارزش فرهنگ پر افتخار و...باشد و ما را به این سمت سوق دهد که چقدر نسبت به ارزش های فرهنگی خود غافلیم.اما هرچه در این نمایش دیده میشود عکس این موضوع را نشان می دهد. ریختن قبح زنا...ریختن قبح آدم کشی و فحشا و دزدی و... شرافتمندترین آدم داستان همان لولوی ابتدای داستان است که دزد آن چیزیست که عاریه باشد.
ادعای داشتن نجابت بانوی ایرانی را می کنیم؟ اشتباه! بدکاره است!
ادعای داشتن مردمی با ایمان و معتقد می کنیم؟ اشتباه! جانماز آب کشیده است! دورو و منافق است. حتی اگر شرایطش پیش آید قادر است فرزند خود را به قتل برساند آن هم فرزندی که از رابطه ای نامشروع با یک بدکاره متولد شده...
و اگر ادعای داشتن افراد با تجربه ، سپید مو و پیروی اهل بیت می کنیم(کدخدا)..اشتباه...چون دروغ میگوید تا آبروی خودش را حفظ کند و همسرش که به گفته خودش هرسال محرم برنامه در مجالس عزاداری شرکت داشته و معتقد و مومن بوده برای گرفتن رضایت پسر ارباب برای ازدواجش با کدخدا، از پسر ارباب به صورت نامشروع بچه دار شده و در واقع کدخدای روضه خوان و تعزیه خوان دارای فرزند زنازاده است....اصلا موضوع اصلی همین است..پسر زنازاده کدخدا...آبروی کدخدا...رهبر ده..جامعه ای که ما می شناسیم...رهبر با تجربه و سپیدمو و پیروی اهل بیت ...واقعا این مطالب چه چیزی را به ذهن می آورد؟
بله ما آدم قاتل داریم..دزد داریم...منافق و دو رو...اما این درست است که قبح این عمل های زشت این طور راحت ریخته شود؟مسلما این کمدی تلخ باید دارای معانی فراتر از آن چیزی که هست باشد چیزهایی که در نظر اول به چشم نمی آیند.اما نتیجه داستان؟؟ نمایشی که سراسر نمایانگر رذالت های اخلاقی است چطور میخواهد عاریه نبودن تاریخ پرشکوه و فرهنگ ایرانی را که ادعای آن را داریم نشان دهد؟ برعکس به تخریب چهره فرهنگ ایرانی جلوی مخاطب ایرانی می پردازد و باعث میشود نسبت به قشر مذهبی جامعه بدبین و شکاک شویم.
البته از حق نگذریم بازی فوق العاده بازیگرانی مثل آقای کرامتی، امیرسلیمانی و...همیشه عالی بوده و هست.نکته قوت دیگر این نمایش به نظم در آمدن دیالوگ های بازیگران و قافیه بندی های پر قدرت نمایش نامه است که باعث سرگرمی مخاطب میشود و او را منتظر پایان داستان نگه می دارد.
بیشتر مخاطبین این نمایش با توجه به نویسنده و کارگردان آن،آقای نبویان، قشر جوان و هنردوست جامعه تشکیل میدهد و اینجاست که آسیب بیشتر نمایان می شود. نمایش هایی مانند این نه تنها باعث اعتلای بعد فرهنگی شخصیتی این قشر نمیشود بلکه باعث میشود از فرهنگ ایرانی دور شده و از قشر روحانیون متنفر چون آنها را آدم هایی دو رو میپندارند و بغض و کینه از آنها در دل می گیرند. البته در هر قشری خوب و بد وجود دارد و وجود خواهد داشت.اما باید این نکته را در نظر داشت که ما در یک کشور اسلامی زندگی می کنیم و باید به آنچه عرف و شرع خوانده می شود پایبند باشیم. که این ما را به نکته بعدی می رساند و آن یک انتقاد جدی از دنیای هنر و خصوصا هنرپیشگی است: شکسته شدن حرمت ها و حریم ها.به عنوان مثال در این نمایش چرا خانم راوی خیلی راحت و بی دغدغه به لولوی داستان(آقای محدث) سقلمه زده یا پشت گردنش میزند و...بیایید فرض کنیم این اتفاق نیفتاده و تنها هنر بازیگری لولوی داستان است که ما فکر می کنیم ضربتی نوش جان کرده، سوال اینجاست چرا اصلا چنین صحنه هایی باید وجود داشته باشد؟ سن زیر 20 سال سن حساسی است چرا باید نوجوان فرهنگ دوست امروز و جوان آینده ساز فردا این صحنه ها را ببیند و از آنجا که در یک محیط فرهنگی شاهد آن بوده به این نتیجه برسد که پس این درست است! اگر فردا خواستم با نامحرمی دست بدهم و او نپذیرفت مشکل از من نیست او امل است! این جاست که محیطی که می بایست فرهنگ ساز باشد فرهنگ شکن است و باعث نابودی آنچه فرهنگ ایرانی اسلامی می نامیم.