نمایش›تهران بی تو

من امشب تونستم به دیدن این نمایش ارزشمند برم. نمایشی که با فرم و محتوای خواست تمامی آثار پرفورمنس. شناخت خوب کارگردان اثر نسبت به نور و رنگ پردازی هایی که در سفید و سیاه های صحنه و تلفیقش با دود سفید و ایجاد سایه ها از کارکردهای تصویری خوب این اثر بود که با امیختگیش به سکون و تکرار مضامین یأس و « از دست دادن » توانسته بود مخاطب رو مسخ نگاه و شیوه اجرای موفق خود بکنه...
بازی در سکوت بازیگران اصلی بسیار زیبا و عمیق بود. و شکست رویداد ها و عدم تکرار رویدادها و عدم پیوستگی منطقی وقایع تونسته بود که نمایش رو دور از روایت و قصه پردازی نگهداره. مخاطب در این شیوه که بیشتر از مدرن ، یک پرفورمنس کامل بود آزادانه می تونسته از تصاویر بدیع اون برداشت خود رو داشته باشه و با اون همراه بشه و بی خستگی به پایان نمایش یعنی خیرگی در آینه ای که در برابر مخاطب قرار می گرفت چشم بدوزه ...
برای این گروه و دست اندر کارانش آرزوی موفقیت دارم