نمایش›ولپُن

هیچ‌وقت دوست ندارم آدمی باشم که بخواد زحمت دیگران رو بی‌ارزش جلوه بده، اما واقعا این موج عظیم تعریف و تحسین از این تئاتر مزید بر علت شد تا با شناخت قبلی و کافی خودم از بن جانسِن و شاهکارش "ولپن"، به دوستانم پیشنهاد بدم که حتما این تئاتر رو ببینیم؛ اما حالا تا حدودی پشیمونم.

باز هم تاکید می‌کنم که جادویی که صفحه سفید روی صحنه انجام می‌داد و بازی درخشان اکثر بازیگران تحسین‌برانگیزه، اما دو تا انتقاد بزرگ به این نمایش دارم:

١. ذائقه مخاطب یا کج سلیقگی هنرمند؟
هر وقت در تئاتری با شوخی‌های سطح پایین و جنسیت‌زده مواجه می‌شم، و در واکنش به این شوخی‌ها لذت و شور و نشاط شدید مخاطب رو می‌بینم، واقعا حالم گرفته میشه. فرو کردن باتوم در لاکِ لاک‌پشت، دست کشیدن ولپن به ریش بوناریو که انگار در حال دست زدن به عضو خصوصی سلیا هستش، و ده‌ها شوخی سطح پایین و جنسیت‌زده دیگه که نیازی به اشاره ندارن، واقعا برام ناامیدکننده بود. توی زندگی شخصیم خیلی حساسیت شدید با شوخی کردن ندارم اما حس می‌کنم نباید به سادگی ... دیدن ادامه ›› از کنارش بگذریم و بگیم "بابا بیخیال اومدیم تئاتر ببینیم خوش بگذرونیم، روشن‌فکربازی بسه" چون واقعا برای خیلی‌ها خوشایند نیست. این که هنرمند واقعا از این شوخی‌ها لذت می‌بره (چون طبیعتا هنرمند هم عضوی از جامعه است و تحت تاثیر اون) یا صرفا اینکار رو برای فروش بیشتر در گیشه می‌کنه تفاوتی در اصل ماجرا ایجاد نمی‌کنه. امیدوارم تیم هنرمندان این نمایش صرفا بخاطر خنده گرفتن از مخاطبان دست به هر شوخی سطح پایینی نزنن (خصوصا اینکه نود و نه درصد این شوخی‌ها در متن اصلی نمایش وجود ندارن که بگیم مجبور بودن به متن وفادار باشن.)

٢. کوتاه بودن نمایش
شخصا به‌عنوان فردی که نمایشنامه رو قبل از این مطالعه کرده، ابهام خاصی در طول نمایش درمورد پیرنگ نمایشنامه برام ایجاد نشد، اما فکر می‌کنم مخاطبی که برای اولین بار اسم این نمایشنامه به گوشش می‌خوره وقتی از سالن خارج میشه کلی سوال درمورد روابط بین شخصیت‌ها براش بی‌پاسخ می‌مونه و اسم کاراکترها رو به‌جز ولپن و موسکا به خاطرش نمی‌مونه. حتی خیلی از لحظات مهم نمایش بسیار خلاصه گذشت. یا سلیا به‌جای همسر کوروینو، دخترش معرفی شد.

درمجموع تشکر می‌کنم از تیم اجرایی نمایش و انتخابشون برای روی صحنه آوردن این نمایشنامه فوق‌العاده و ایده‌های مدرن و تاثیرگذارشون، و امیدوارم نظر بنده رو مطالعه کنن.

همینطور از مخاطبان هم انتظار دارم واقعگرایانه‌تر به نمایش‌ها نگاه کنن، بخاطر اینکه صرفا تعریف و تمجید و به‌به و چه‌چه کمکی به پیشرفت هنرمند نمی‌کنه. و امیدوارم وقتی به تماشای تئاتر میرم این خنده‌های تصنعی افراد در واکنش به شوخی‌های سطح پایین رو نبینم (هرچند این یکی ارتباطی به من نداره!)