نمایش›زن ها بوی سرب می دهند!

از همه ی شما دوستانی که این نمایش رو دیدید و صادقانه نظر دادید ممنونم .. ندا

زخمِ جبر و ستارگان بی دنباله
زخمِ فرزندِ لیلا
شب نتوانستم درست و حسابی بخوابم و صبح ، با هزار نوع درد بیدار شدم.در آینه نگاهی به مُرده ی متحرک انداختم و شانزده ساعتِ عبثِ دیگر را که با یه قرص شروع و با سیگار لبه پنجره تمام می شد را آغاز کردم. در لیوانِ پر از آب داغی ، کیسه ای انداختم و آب بی رنگ ، آهسته آهسته رنگ قرمز را به خود گرفت ، در تمام مولکول هایش نفوذ کرد و یک دست شد. سری به تیوال زدم و داشتم در سایت پرسه می زدم که چشمانم شکاری کرد و دید که یکی از دوستان دعوت نامه ای را برای تئاتر «زن ها بوی سرب می دهند» در سایت به اشتراک گذاشته . از اسمِ نمایش خوشم آمد و لایکش کردم.طبق یک عادت همیشگی داستان نمایش را خواستم حدس بزنم و با خود گفتم که این نمایش درباره چه چیز می تواند باشد؟ واژه زن و سرب در لا به لای مخزن دانشِ اجتماعیم چرخید و در اثر امتزاج با عقده هایم ، ترکیبِ دم دستی و به تازگی مُد شده ی زنانِ آهن پرست به ذهنم رسید.بر خلافِ قسمتی از ذهنم که هشدار به کلیشه ای بودنِ این ایده می داد ؛ قسمت دیگر مشتاقانه داشت چهار نعل می تاخت و داستان سرایی می کرد.
لابد نمایشی ست درباره زن هایی که تجمل پرستند و اصولا مرد را کسی می دانند که صبح تا شب برای آن ها سگ دو بزند و شب با یک لبخند مصنوعی روی لب و نایلون های میوه در دست ، تلو تلو خوران به خانه بیاید. کنار آن ها بنشیند و وانمود می کند که به چرند بافی های زنانه شان گوش می دهد. در نهایت همان مرد پس از چند سال از خودش و زندگیش و زنش متنفر می شود. نقشه می ریزد و بمب ساعتی را به خودش می بندد و طی یک عملیات انتحاری زن و خانه و خودش را به ورطه ... دیدن ادامه ›› ویرانی و نابودی می کشاند.نمایشی تراژیک با مضمونِ نابودی خانواده در روزمرگی که...............
زخمِ قرن
نمایش تمام شد ، لیلا چادر سیاهش را بر رویش انداخته ، صدای اندوهگین آرشه ی مَنینِن در کافه می چرخد و ناگهان به قلب من می رسد و تیر می کشد. تیر در مویرگ و شاهرگ های بدنم جاری و به مغزم می رسد و منفجر می شود و هر تکه ام بر روی یک دهه از این قرن می افتد. تکه ای بر نسل کشی ارامنه ، تکه ای بر مرگِ نه میلیون اکراینی بر اثر گرسنگی ، تکه ای بر صورت های تو رفته ی دو میلیون انسان در لنینگراد و دفترچه خاطرات تانیای یازده ساله ، تکه ای بر حمله دهشتناکِ اتمی به هیروشیما ، تکه ای بر کشتار مسلمانانِ صرب و میانمار ، تکه ای بر بمباران شیمیاییِ‌ حلبچه و سردشت ، تکه ای بر اعطای جایزه صلح نوبل به نماینده جنگ در دنیا و امروز تکه ای بر زخم های لیلا که خود یک قرن نیاز دارد تا التیام یابد. از سالن خارج شدم.به آسمان نگاهی انداختم ، به دنبال ستاره دنباله داری بودم ، تا چشمانم را ببندم و آرزو کنم که که قرن ها پیش به دنیا می آمدم اما هنوز شب نشده بود.
جبر
الان به خودتان می گویید که این سیاه نمایی ها به چه در می خورد ، شاید هم می گویید این حرف ها اساسن چه ربطی به این نمایش دارد. و یا اصلن برایتان مهم نیست ، چیزی نمی گویید. ولی حال که ستاره ی دنباله داری نیست و آسمان پر شده از ستارگان بی دنباله ، بگذارید بگویم که ما تا چشمانمان را باز کردیم ، دیدیم ، پدر و مادرمان خره خره ی همدیگر را دارند می جوند.سرب داغ را در پاچه هایشان ریختند و با بچه ای چند ماهه لنگان لنگان از غرب جنگ زده و آواره ، به تهران مهاجرت می کنند. تا آنجایی که یادمان مانده ، وقتی بچه بودیم ، همش جنگ بود و فقر و کوپن و موشک باران و صدای آژیر و زمستان 66 و خون و ویرانی و سرود و یقه اسکی و خاک و دود و قتل های زنجیره ای.نوجوان هم که شدیم ، دل خوش به پوسترهایی شدیم که از چه و سیگار برگش ، از جان لنون و یوکویش به دیوارِ اتاق هایمان زدیم و با "قهرمان طبقه کارگر" روی "تخت صلح" عشق بازی کردیم. شب ها هم مسحورِ زخمه های گیتار گیلمور می شدیم ، شعرهای ضد میلیتاریسم و فحش های واترز به سیاست های تاچر را گوش می دادیم و با پارتیتورهایشان نخ پشت نخ سیگاری می کشیدیم. دوره جوانی هم بدبختانه سوء نیت سارتری در دامنمان افتاد و به جاده خاکی زدیم و پیمان خاکسار دیوانه دلمان را با خود برد. بعدش افسردگی و بوکوفسکی و بطالت و جنون و کندی تول و آنارشیسم و فایت کلاب خوانی در تهران.
در یک جبر تاریخی ، همینطور می شویم ، می شویم ، می شویم و می شویم. در نهایت اگر شانس چشمکی به ما زند ، پیری و سستی به سراغمان می آید و روی یک صندلی چوبی متحرک با سگ و یا گربه ای در دست ؛ ایست قلبی به سراغمان می آید و می میریم.