نمایش›استرالیا

تلاش بازیگران در اجرای نقششون قابل تقدیر بود و مشخص بود که زحمت زیادی برای این اثر کشیدن. از طرف دیگه وجود دو هنرمندی که موسیقی را همزمان با اجرا و در صحنه نمایش به صورت زنده اجرا میکردند هم ایده خوبی بود. اما به نظرم مشکل اصلی نمایش به عنصر متن بر می گرده که نه تنها قدرت اقناعی لازم را نداشت بلکه از جذابیت و کشش لازم برای همراه کردن مخاطب هم برخوردار نبود و به نوعی نتونست به خوبی از پتانسیل موضوع بهره ببره و انسجامی در عناصر نمایش ایجاد کنه به طوریکه تا 15 دقیقه نخست، مخاطب هیچ درک مشخصی از آنچه دیده بدست نمیاره و آنچه در ادامه مشاهده میکنه نیز برای پیوندش با نمایش کافی نیست. یک نکته منفی دیگه صدای بلند بازیگران بود که در آن سالن کوچک کارگاه نمایش بعضاً به جیغ می مانست. دو نکته حاشیه ای : 1. شروع با تاخیر نمایش 2. ناهماهنگی و صرف زمان برای جا دادن مهمانان نمایش در ردیف های نخست. که این دو موضوع آزار دهنده بود.

«به نظرم مردم استرالیا بی‌انگیزه‌ترین آدمای دنیان. آخه انگیزه‌ همه اینه که برن استرالیا»
درمورد داستان میتونم بگم تحت تاثیر قرار گرفتم. انسان ... دیدن ادامه ›› نگون‌بخت و فرار تموم‌نشدنی‌اش در/از زندگی. یکی با بال چیده، یکی با گلوی بریده و یکی هم با صدای خاموش شده.
همه آخرش غرق میشن/میشیم.
بازیها سطح مطلوبی داشتن. ایده‌های اجرایی و نورپردازی‌ها هم همینطور. البته که هر دو جای پیشرفت دارن.
چیزی که درمورد این کار خیلی دوست داشتم موسیقی زنده‌ای بود که در صحنه های مختلف نمایش رو به زیبایی همراهی میکرد.
چیزی هم که دوست نداشتم، رورانس آخر کار بود. اون حسی که از نمایش داشتم و درگیرش شده بودم رو مقداری خراب کرد.
«من عاشق جنگم. چون منو یاد خونه میندازه»
تشکر میکنم از همه کسانی که برای این نمایش زحمت کشیدن.
شاد و آزاد باشید