نمایش›هرج و مرج منظم

سلام گروه محترم و جوان
خسته نباشید
کار رو دیدم
دوست نداشتم
اما آماده ام برای زحمتی که کشیدید بایستم.
درباره کار می نویسم تا اگر جایی رو درست گفتم به دانسته هام اطمینان کنم و اگه جایی رو اشتباه می گم تذکر بگیرم و به دانشم اضافه کنم
درباره نمایشنامه در ایران اعتقاد من به طور افراطی و بدبینانه اینه که به جز چند مورد استثنا بهتره ما ایرانی ها نوشتن رو بسپاریم به غربی ها و به جاش سنگر شعر رو پس بگیریم و روی قله هاش ... دیدن ادامه ›› شعر باایستیم.
:)
درمورد این نمایشنامه خاص نظری نمی دم.
درباره لهجه و زبان عربی و فضای جنگی.من دو سال آخر جنگ رو شانس آوردم و با پدرم به اهواز رفتم چون پدرم کارمند بود و مامور شده بود به خدمت.اهواز و بعد به طور عام کل خوزستان رو کمی می شناسم و بسیار از دیدن صحنه ای که به برام یادآور عرب های خونگرم خوزستان بود لذت بردم
درباره شخصیت سازی حرفی نمی زنم و امیدوارم روزی برسه که نمایشی رو ببینم که شخصیت هایی بیشتر نزدیک به حقیقت عرب های خوزستان رو بهم دوباره نشون بده.
نوستالژی همیشه زیباست ولی خب من دوست دارم نوستالژیم به کاریکاتور تبدیل نشه یا اگه می شه هم کاریکاتوری باشه که در کمترین زمان به من بیشترین پیغام رو بده.
و درباره لهجه هم چون من خیلی بچه بودم یعنی هشت نه ساله که رفتم اهواز نمی تونم بگم دقیقا چیزی که شنیدم لهجه خوزستانی بود یا نه اما همیشه برای ابد لهجه ای که در بچگی شنیدم در خوزستان توی قلبم حک خواهد شد.گرم و خوب.
:)
طراحی صحنه رو دوست داشتم فقط چون برام نوستالژیک و بیانگر علاقه شدید کودکی من به روزنامه خواندن بود و از لحاظ فنی و تکنیکی و ارتباط اون با مفهوم واردش نمی شم چون مزه نوستالژی رو برام تلخ و ممزوج به داوری میکنه و می خوام از داوری درموردش فرار کنم.
درنهایت برای گروه آرزوی توفیق دارم و امیدوارم همچنان کار کنند و از سختی ها نترسند.