تازه‌ها امتیازداران پرفروش‌ها تیراول 🧩
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
امروز
در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
کجا؟ کِی؟ چجوری؟
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
عمومی وفاداری دانشجویی پلاس
تازه امتیاز پرفروش
الفبا تاریخ آغاز
تیوال نمایش کالاندولا
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 09:59:47
امکان خرید پایان یافته
 عمارت ‌نوفل‌لوشاتو
۲۳ بهمن تا ۲۷ اسفند ۱۳۹۷
۱۵:۰۰، ۲۱:۰۰ و ۲۲:۱۵  |  ۴۵ دقیقه
بها: ۳۵,۰۰۰ تومان
:  بر اساس نگارش و خلق گروهی
:  احمد ‌سلگی
  (به ترتیب حروف الفبا) سپندار ‌اعلم، نازنین ‌بهرامی، سارا ‌بهاریه، حدیث ‌بیابان‌گرد، صبا ‌پیریایی، عباس ‌خداقلی‌زاده، آرزو ‌جلالی، عماد ‌درویشی، اشکان ‌دلاوری، شهرزاد ‌رحمانی، ابوالفضل ‌سلحشور، آرش ‌رفیعی، نیلوفر ‌شهفری، علی ‌کارگری
  کمپانی تئاتر باران با حمایت عمارت نوفل‌لوشاتو   متین ‌حبیبیان   المیرا ‌شمشیری، احمد ‌سلگی   سینا ‌سرمدی   ابوالفضل ‌سلحشور   کیانا ‌بنی‌هاشمی   رضا ‌بهاروند   حمیرا ‌افشار، نگار ‌قرهی   مریم ‌رودبارانی   رومینا ‌داوری   رها ‌محمدی
چند ساله که یازده سالته؟ هنوز هم فقط با چراغ روشن خوابت می‌بره؟ طبیعیه. چون هیچ وقت، هیچ چیز، از یاد هیچ کس نمی‌ره.

یادداشت کارگردان:
اگه این همه سال داشتی تلاش می‌کردی که از ذهنت پاکش کنی و پیش خودت فک می‌کنی که موفق شدی، کالاندولا برات انتخاب مناسبی نیست.

توجه:
۱. این نمایش یک اجرای محیطی است، شماره صندلی‌ها تنها به منظور فروش بلیت است. هر سانس اجرا تنها ۱۱ تماشاگر دارد.
۲. تماشای اجرا برای افراد زیر ۱۶ سال ممنوع است.
۳. لطفا حتما حداقل پانزده دقیقه زود‌تر در عمارت نوفل‌لوشاتو حاضر باشید. در صورت تاخیر (حتی یک دقیقه)، امکان دیدن اجرا وجود ندارد و هیچ مسئولیتی بر عهده‌ی گروه نیست.
۴. در صورت رنج بردن از تنگناهراسی (کلاستروفوبیا) پیش از شروع اجرا، به خانم افشار اطلاع دهید.

» اجرای پیشین این نمایش
- از همراه داشتن فرزندان زیر ۱۶ سال خودداری نمایید.

  • تماشاگر گرامی، درب سالن راس ساعت آغاز نمایش، بسته می‌شود و به هیچ عنوان امکان ورود پس از بسته شدن درب وجود ندارد.
سبک
تئاتر تجربی
شهر
تهران

اخبار

›› نمایش «کالاندولا» به کارگردانی احمد سلگی برای دومین ‌بار به صحنه می‌رود.

ویدیوها

مکان

خیابان حافظ، خیابان نوفل لوشاتو، نبش تقاطع رازی، پلاک ۱۸، عمارت نوفل‌لوشاتو
تلفن:  ۶۶۹۵۲۶۰۰

نقشه بزرگتر و مسیریابی
برجسته همه
گفت‌وگو نقد کاربران نقد کارشناسان دیالوگ‌های ماندگار
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
فرنود سمیع (farnoodsami)
داشتم به جمله آقای سلگی که در ابتدای نمایش با چنین مضمونی گفتند: «نرید توی اون اتاقا تا تئاتر ببینید، من تئاترام رو قبلاً جای دیگه ساختم. کالاندولا ... دیدن ادامه ›› یه تجربه دیگه‌ست و حرف دیگه‌ای داره.» فکر می‌کردم. راست می‌گوید، «هویت‌ پروانه‌های مرده» را قبلاً به بهترین شکل روی صحنه برده بود. ولی حقیقتاً هرچه بیشتر فکر کردم نتوانستم به مفهوم بهتری برای «کالاندولا» به جز «تئاتر» برسم. آیا تئاتر چیزی جز برای تاثیرگذاری است؟ و چه چیزی تاثیرگذارتر از «کالاندولا»؟
به جرأت کالاندولا نه‌تنها یکی از اثرگذارترین تئاترها، که یکی از موثرترین اتفاقات زندگیم نیز بود.
پایان اجرا هم از نظر من عالی بود. حداقل برای من لازم بود تا همان مسیر را مستقیم بروم به سمت خیابان و با ذهنی پر از درگیریِ نو شده.
«این یکی چیز خیلی ویژه‌ای نیست، توی شهر خودتونه...»

پی‌نوشت: با دوستان که در مورد تجربه‌های مختلف این اثر صحبت می‌کردیم، متوجه شدم که روایت داستان‌های موجود در برخی از اتاق‌ها نسبت به دیگر اتاق‌ها کمی ضعیف‌تر هستند. جدا از اینکه چنین چیزی تا چه حد درست است، خوشحالم که دو داستانی که شنیدم به شکل فوق‌العاده‌ای اجرا شدند. خصوصاً داستان مربوط به «استخر» که با وجود بازی عالی بازیگرش مرا تا مرز نابودی کشاند.
خسته نباشید به آقای سلگی و تمامی بازیگران و دست‌اندر کاران کالاندولا.
۲۶ اسفند ۱۳۹۷
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مریم (maryammalmir)
رو سکوهای روبه روی در نشستیم و احمد سلگی باحالتی که برام جدید نبود شروع کرد: «سلام من احمد سلگی هستم....»
اینبار ساختمان ۱۲۲۱ی درکار نبود. اینبار ... دیدن ادامه ›› ساختمونی که توش هیچ وقت هیچ چیز از یاد هیچ کس نمی رفت درکار نبود و سوالایی درکار بود که باید جواب می دادیم. سوالایی برای خیلیاش باید دست بالا می بردم و می ترسیدم از آدمی که کنارم نشسته بود. از اینکه ازم سوال کنه و مجبور شم جواب پس بدم.
مهم نیست!
من دستمو هرجا که لازم بود بالا بردم. اونموقع به اینکه بعدا ممکنه ازم بپرسه«کی تنبیه بدنی شدی؟» فکر نکردم و فقط دستمو بالا گرفتم.
سوالا و حرفا و آمار وحشتناکی که احمد سلگی بهمون داد هنوزم یادمه. ۸ ماهه که یادمه. شاید بتونم بگم تنها جمله ای بود که توی اجرای قبلی هم شنیده بودمش.
بازی شروع شد. سهم من طناب یکی مونده به آخر و نارنجی بود.
جایی که رفتم باورم نمی شد قرار بود توش اجرایی انجام بشه. درو که باز کردم سریع خواستم ببندمش که دوتا پا دیدم.
پسری که اونجا خوابیده بود رو می شناختم. هم تو اجرای قبلی که سهمم طناب زرد بود دیده بودمش هم تو اجرای ۱۳. نمیدونم شاید به خاطر همین بود که حاضر شدم سیاه ترین و بزرگترین اتفاق زندگیم رو بگم بهش.
از یه جایی اجراش متوقف شد و بهم گفت اجرای نقش این بچه ها همیشه برام سخت بوده. نمی دونم جملش همین بود یا نه. اصلا اون لحظه منی وجود نداشت که بخواد چیزی یادش بمونه. وقتی پشتشو بهم کرده بود می خواستم بمیرم. می خواستم چشمامو ببندمو فکر کنم هیچ وقت اون اتاق وجود نداشت و هیچ وقت من با اون آدم روبه رو نمی شدم. ازم پرسید اگه تو اینجا یه اتاق داشتی توش چه داستانی وجود داشت؟ هیچی نگفتمو فکر کردم که باید چیزی بگم یا نه. دوباره بهم گفت واقعا اگر مریم اینجا اتاق داشت چه شکلی بود؟ و من گفتم. اما من همه چیو نتونستم بگم. من خیلی به این سوال فکر کرده بودم ولی بازم هیچی نتونستم بگم. همه چیز دود شده بود و ذهنم پاک پاک شده بود. بغض کرده بودمو نتونستم بهش بگم من واقعا تونستم فرار کنم.
شایدم فکر می کنم که فرار کردم. وقتی همه چیو مو به مو یادمه. وقتی هنوز یادمه داشتم به کجا نگاه می کردمو چه حرفایی میزدم شاید واقعا فرار نکردم.
من از اتاق اومدم بیرون. دلم می خواست تا صبح می موندم همونجا و گریه می کردم و حرف میزدم. یا حتی می خندیدمو حرف می زدم.
من اومدم بیرونو رفتم پیش یه آدم جدید. تاحالا ندیده بودمش.
داستانی که برام تعریف کردو من تا حالا لمس نکرده بودم. جلوم گریه می کردو عق می زدو من هر لحظه از مادری که نقششو بازی می کردم بیشتر متنفر می شدم. هر لحظه می خواستم داد بزنم تمومش کن و از اون اتاق دور بشم.
باهم اومدیم پایینو رفتیم تو اتاقی که همه بودن . همه ی بازیگرا و قصه هاشونو ما.
اینبار احمد سلگی دورمون نچرخیدو حرفی نزد. همه ی حرفاشو همون اول تو هوای گرم زمستون و آخرین ساعت ۹ آخرین پنجشنبه ی سال زده بود.
آخرین طناب رو انداختن و مارو به بیرون عمارت هدایت کردن و پسری که طناب دستش بود و کسی بود که طناب آبی سالن بارانو بازی کرده بود بهمون گفت ادامه ی این طناب تو شهره و تموم شد. همه چی تموم شد.
خیلی چشم چشم کردم که ببینم بازیگر طناب نارنجیو اما نبود. فقط یه نگاه ازش یادمه و دیگه ندیدمش.
ما اومدیم خونه. به هیچی فکر نکردم و خوابیدمو از اینکه حالم خوب بود خوشحال بودم.
همه چی امروز شروع شد. آخرین جمعه ی سال ۹۷.
تازه همه چی هجوم آورده به ذهنم. تازه متوجه می شم چقدر دلم می خواد با یه نفر حرف بزنم. چقد دلم می خواد برم تو اتاق طناب نارنجیو بگم من اجراتو دیدم. من کیفتو بهت می دم فقط توروخدا دیگه دندونامو نشمارو بهم نگو عمو. بذار من حرف بزنم. تازه همه چی داره سنگینی می کنه. تازه فهمیدم چقدر سخته اینکه چنین چیزیو نصفه بگی.
دختر حامله ی صحنه ی آخر راست می گفت. من هیچ وقت کالاندولا رو یادم نمی ره. نمی تونم بهش فکر نکنمو هربار که کالاندولا اجرا بشه من همه چیو به جون می خرمو می رم می بینمش.
تا یادم بیاد من تنها نبودم. تا یادم بیاد خیلی چیزارو. استرس پر از لذت و یخ زدن دستو پام وسط تابستونو.
اما حالا من آروم تر شدم. همه چیز هنوزم تو ذهنم داره میچرخه و فقط الان بیشتر از هر موقعی میدونم که هیچ آینده و هیچ "آخرینی" وجود نداره و زندگی فقط یه چرخش روبه عقبه.
۲۵ اسفند ۱۳۹۷
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
خریدار
نسترن ترابی (na.torabi)
حافظه هم سازه ترد و عجیبیه، قبل از نمایش تنها تصویرام از بچگیم خونه کوچه فرشید و درخت انار حیاط که هیچ وقت میوه نمیداد و من دوچرخه ام و نقاشی ... دیدن ادامه ›› کشیدن تو اتاق روبروی حیاط بود و البته گربه ام که اونم تو همین حیاط بود...
حیات من انگار حول همین حیاط بود، هیچ وقت به اتاق پشتی نمی رفتم، نمیدونم از ترس زیرزمینی بود که با یه دریچه به اتاق وصل میشد یا پنجره های رو به خیابون، یا شاید چون اون اتاق جلوی در ورودی بود، شایدم من همیشه درونگرا بودم...
هرچی که بود حیاط نقطه امن و سبز زندگی من بود..
بعد از نمایش تصویرهایی رو به یاد آوردم که به کل فراموش کرده بودم...اول فک میکردم خب لابد مهم نبودن، من توانایی خوبی توی فراموش کردن دارم، هرچی رو دوس ندارم فراموش میکنم، انگار لایه های نرمی از غبارهای رنگی برن روش رو بپوشونن...
از خودم پرسیدم به همین الانت نگاه کن، مطمئنی که مهم نبودن ؟!
دوس داشتم آرش اتاق زیر زمین رو بغل کنم و بگم دیگه اجازه نمیدم کسی بهت آسیب بزنه، ازین به بعد با هم نقاشی میکنیم، یه حیاط میسازم با درخت اناری که میوه بده و توی اتاق نشیمن روبروش من و تو، از صبح تا شب، تا ابد خورشید و ماه و آسمون نقاشی می کنیم...
۲۴ اسفند ۱۳۹۷
پیوند این نوشته
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید